Zitten in de wei

En dan nu mijn eerste vrije weekend. Ik zou iedere dag wel een blog kunnen schrijven over de dingen die ik weer opnieuw als eerst doe of beleef. De afgelopen dagen ben ik vooral vreselijk moe. In de nacht van donderdag op vrijdag had ik de meest erge hoofdpijn die ik ooit heb gehad. Geen paracetamol was daartegen bestand. Toch heb ik mezelf ‘s ochtends nog naar de fysio weten te sleuren. De hele dag in bed blijven liggen leek me geen geschikte optie. Ik dacht dat een beetje afleiding mij wel goed zou doen, hoewel ik groen zag van de misselijkheid. Eenmaal daar aangekomen ging het beter en heb ik 10 minuten actief gefietst en 10 minuten actief gelopen. Trillend op m’n benen kwam ik van de loopband af en ben ik daarna weer in bed geploft om er de verdere dag nauwelijks meer uit te komen. Hoofdpijn heb ik op het moment niet meer. De moeheid is nog wel groot. Gistermiddag heb ik voor het eerst in bijna een week Meagan weer gezien. Ze stond in de wei met haar vriendinnen. Na een poetsbeurt ben ik bij ze gaan zitten in de wei. De zon scheen geregeld en ik luisterde naar het waaien van de wind door de grote eik. Wat een machtig geluid. Ik moet wel drie kwartier gezeten hebben. Het zonnetje zorgde ervoor dat ik een beetje rozig werd. Meagan hield me in de gaten terwijl ze aan het eten was. Het viel me op dat ze er goed uit zag. Die paar weken vakantie heeft d’r ook wel goed gedaan, volgens mij. Het kriebelde me enorm om d’r mee te nemen naar de bak en even wat met haar te gaan doen. Toch heb ik het niet gedaan en haar laten staan. Ik wist zeker dat ik er eigenlijk niet de energie voor had. Het besef dat ik de komende maanden (en jaren) nog van haar kan genieten en volop kan trainen deed mij weer rustig zitten in de wei. Ik zat er eigenlijk ook wel prima. Vandaag mag ik weer naar Meagan toe. Wat een luxe.

Ik vind de dagen erg verwarrend. De wetenschap dat de behandelingen écht over zijn vind ik heel erg raar. Het voelt ook leeg. Het zal tijd nodig hebben om weer een beetje in een ander ritme te kunnen komen. Ik zou nog steeds wel iedere dag naar de bestraling willen, maar dan alleen om in de wachtkamer te zitten. Heb me die 5 weken goed vermaakt met het kijken naar andere mensen. Uiteindelijk kom je daar ook vaak dezelfde mensen tegen en groetten we elkaar of maakten we een kort praatje. Het scheelt dat iedereen die daar zit moe is en met hetzelfde bezig is. Ik zal er van de week nog wel heen moeten, want ik ben mijn uitrijkaart vergeten in te leveren. En als ik daar dan toch ben dan waag ik gelijk maar eens weer een bezoekje aan Intermezzo.


Reacties

Zitten in de wei — 1 reactie

  1. Ik hoop dat het goed gaat, en dat je kan genieten nog steeds van je vrije tijd! Het is logisch dat de dagen ineens heel leeg lijken, na alle behandelingen. Hopelijk heb je een beetje van het mooie weer kunnen genieten :)

Laat een reactie achter bij Mirror Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>