We gaan 2x per week ‘sporten’

Op een donderdag, 1 november 2012, is de borstkanker vastgesteld. Vanaf aanstaande donderdag 27 juni ben ik behandelingloos. We zijn dan precies 34 weken verder. 6 chemo’s, een zware operatie en 25 bestralingen verder. Om nog niet te spreken over alle bijwerkingen, waaronder een maaghernia en een dubbele longembolie. Ik vind het wel ‘even’ goed geweest. Wat een diepe indruk op mij heeft achtergelaten was het moment waarop de artsen mij in diepe ernst vertelden hoe ernstig de kanker was en dat er uitzaaiingen aanwezig waren, nog niet wetende waar precies. Een week lang wist ik niet hoe lang ik nog te leven had en of behandelingen nog wel zin zouden hebben. Gek genoeg vind ik dat ook tegelijkertijd de  mooiste week die ik ooit heb beleefd achteraf gezien. Ik bedacht me wat ik nog zou willen doen voordat ik misschien dood zou gaan. Mijn mindset is vanaf dat moment compleet veranderd. Vanaf dat moment leef ik bij het moment en kijk ik niet verder dan een dag. Ik ben zelfs niet eens meer bang voor de dood, maar wél om weer ziek te worden. Dat hele proces wil ik nooit van m’n leven meer mee maken. De operatie vond ik het aller heftigste. Hoewel ik lichamelijk de chemo’s het heftigste vond. De operatie heeft er geestelijk erg ingehakt. Ik heb even op het punt gestaan om het op te gaan geven in het ziekenhuisbed. Ik had het punt bereikt waarop ik niet meer kon en compleet op was. Ik wilde het ziekenhuis ook niet meer uit. Toch kwam er altijd weer een lichtpuntje om aan vast te pakken. Over de bestralingen zal ik het maar niet nog eens hebben. Het mag duidelijk zijn wat een hekel ik daaraan heb gehad en hoezeer ik ze niet zal gaan missen.

Vandaag heb ik een fitheidstest gehad bij de fysio. Uitslag was niet dramatisch, maar er blijft genoeg werk te doen. Fit ben ik bij lange na niet, maar dat mag duidelijk zijn. Vanaf deze week dus actief bezig om mijn conditie weer op peil te krijgen. Ook om te voorkomen dat ik in een gat val. Het lijkt mij knap waardeloos om van 34 weken onder behandeling te staan ineens niks meer te moeten. We gaan 2x per week ‘sporten’. Van moeheid kan ik ‘s nachts al niet meer slapen zonder slaappil. En dan nog duurt het een lange tijd voor ik uiteindelijk in slaap val. Mijn lichaam is op. Overdag lig ik meest in bed. Heb nauwelijks puf om bezoekjes te brengen aan Meagan en al helemaal niet om haar te trainen. Dat komt wel weer.

Het litteken laat sinds gisteren weer aardig van zich horen op een niet prettige manier. De huid jeukt enorm. Er kwam gisteren nauwelijks wondvocht meer uit de plekjes waar het litteken open was gegaan, maar sinds vandaag is daar weer verandering in gekomen. M’n huid is er duidelijk klaar mee. Nog één bestraling te gaan. Die staat gepland voor morgen, eind van de middag. En dan…. is het KLAAR. Dit betekend niet het einde van mijn blogs trouwens, want ik zal hier ook bij gaan houden hoe het de komende weken met mij gaat. Ook de ziekenhuisbezoeken zal ik gewoon blijven melden en uitslagen zal ik hier neer zetten.


Reacties

We gaan 2x per week ‘sporten’ — 5 reacties

  1. Pffff… Wat een traject hè. En wat heb je er meestal zó ontzettend sterk in gestaan. Diep respect!
    Nog eentje te gaan. Gelukkig!
    En dan opbouwen.

    Ik blijf je volgen en (proberen te) steunen met m’n gedachten en woorden.

    X
    Saskia

  2. Je bent een kanjer!! Echt om trots op te zijn.

    Je bent sterk en voor je het weet kun je weer met je soulmate meagan trainen;)

    Groetjes Danielle

  3. Ik heb dikke vette respect voor je, pffffffffff wat je de afgelopen tijd mee hebt moeten maken!!
    Dikke knuffel, en succes met morgen de laatste dag bestraling.

Laat een reactie achter bij Danielle Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>