‘Vraag je je niet af, waarom ik?’, vroeg een medewerkster van het ziekenhuis mij afgelopen vrijdag. Ik zat op een bankje buiten te wachten op mijn taxi. Eerst had ik een poosje aan de linkerkant van het bankje gezeten, in de zon. Paar minuten later verplaatste ik mij wat meer naar rechts, in de schaduw. Ik vond de zon toch iets te fel om er lang in te blijven zitten. Ik was aan het nadenken geslagen over hoe anders ik de wereld heb leren zien en vroeg me af of mijn wereldbeeld nu voor altijd veranderd zou zijn. Een meter of 15 van mij vandaan zaten de rokers van het ziekenhuis hun lunch op te eten, terwijl ze er nog één opstaken. Blij dat ik daar niet tussen hoefde te zitten. Voor mij op de grond lag de tegel ‘Verboden te roken’. Ik staarde er een poosje naar. Er kwam iemand naast mij zitten. Een medewerkster van het ziekenhuis met haar ziekenhuiskloffie aan. Zij vond het duidelijk niks om tussen de rokers te zitten en kwam naast mij zitten. Eerst begon ze even over de zon, maar al vrij snel vroeg ze: ‘Vraag je je niet af, waarom ik?’. Al meerdere mensen hebben mij deze vraag gesteld. Ik zei tegen haar: ‘Waarom ik niet? Ik ben niet meer dan ieder ander mens’. Er is mij nooit verteld dat ik nooit ziek zal worden, dus er valt niemand iets te verwijten. ‘Beter nu dan over 20-30 jaar’, zei ik. Nu ben ik tenminste nog behoorlijk fit en valt het me mee hoe snel m’n lijf weer aan het herstellen is geslagen na alle rommel die erin is gestopt. Ze kon het duidelijk niet zo goed begrijpen. Daarom vertelde ik haar dat als je mij van tevoren had gevraagd hoe ik zou reageren op het bericht dat ik kanker zou krijgen, ik waarschijnlijk wél had gedacht: ‘Waarom ik?!’
Maar nu ik het eenmaal toch heb gekregen heb ik nog nooit één moment die gedachte gehad. Je wordt meegenomen in het overleven. Daarin is geen ruimte voor zo’n vraag. Ik heb me wel vaak afgevraagd: ‘Waarom?’ Maar zonder ‘ik’ erin verwerkt. Ik gun het niemand om hetzelfde te moeten doorlopen als wat ik tot nu toe heb moeten doorlopen. Uiteindelijk kwam de taxi. Twintig minuten te laat.
