Sensatiebezoekers

Er moet mij even iets van het hart. De vliegramp van een week of wat geleden is natuurlijk vreselijk. Daar is geen twijfel over mogelijk. Heel Nederland lijkt te zijn verenigd in verdriet en rouw. Uit alle uithoeken van Nederland komen zelfs mensen naar Schiphol om daar een bloemetje neer te leggen. Kennissen van vrienden van omgekomen slachtoffers zijn bereid voor de camera geïnterviewd te worden over hoe ze de ramp (hebben) ervaren, de tweets van bekende Nederlanders worden gesproken in diverse programma’s….  Ik heb nog niemand gesproken die niet heeft gekeken naar hoe de eerste overblijfselen in kisten arriveerden in Nederland. Ik heb hier overigens niet naar gekeken, maar het schijnt indrukwekkend geweest te zijn. Als er op een willekeurige begraafplaats een webcam opgehangen zou worden, zou je dan ook de hele dag kijken naar hoe overledenen naar hun laatste rustplaats gebracht zouden worden? Achter iedere overledene schuilt een verhaal. Er zijn er die een lang en pijnlijk ziekbed hebben gehad. Anderen weer die gelukkig erg oud mochten worden, maar wel een heel bewogen leven hebben gehad. Weer anderen zijn helaas gestorven door een auto-ongeluk. Het enige verschil is dat hier geen massale media-aandacht voor bestaat. Behalve als het een bekende Nederlander betreft.

Und jetzt… Mensen kunnen hier in Nederland blijkbaar gerust 10 jaar dood in huis liggen zonder dat de buren het opmerken, ouderen kwijnen weg in verzorgingstehuizen, zinloos geweld lijkt met de dag erger te worden, racisme is nog steeds de wereld niet uit en overall zijn er heel veel mensen eenzaam of/en ziek. Hiermee wil ik niet zeggen dat de wereld alleen maar kommer en kwel is, maar het valt me op hoe massaal Nederlanders mee kunnen leven met een vliegramp, maar de eenzame buurman die naast hun woont nog geen bloemetje kunnen komen brengen. Alle slachtoffers van de vliegramp waren mensen zoals jij en ik. Ze zijn op een onbeschrijflijk wrede wijze om het leven gekomen, maar verdienen zij een mooiere en betere afscheidsceremonie dan anderen?

Toen ik ziek was kwamen er ook sensatiebezoekers op visite. Mensen die wilden zien hoe ziek ik was, zonder dat ik hen kende. Enkele hiervan durfden mij nog geen hand te geven, uit angst om zelf besmet te worden met kanker. Ik kon iedereen er moeiteloos uit halen die mij wilde zien om te kunnen vertellen aan anderen dat ze mij hadden gezien, niet uit oprechte interesse. Inmiddels denken de meeste mensen, waaronder ook vrienden, dat ik alweer helemaal beter ben en de draad heb opgepakt. Geen vuiltje meer aan de lucht. Niks is minder waar. Niks wordt ooit meer hetzelfde. Het verdriet blijft. Maar dat betekend niet dat ik niet hard aan het werk ben om weer een nieuwe start te maken. Het leven gaat immers verder en ik leef bewuster dan ooit.

Hoeveel mensen staan volgend jaar nog om de nabestaanden heen van de vliegramp, als alle commotie een beetje is gezakt? Zeggen de mensen dan ook: ‘Joh het is nu al een jaar geleden, het is tijd om de draad van je oude leventje weer op te pakken!’? Waarschijnlijk wel…. Een handjevol mensen zal overblijven om de nabestaanden te sterken en een luisterend oor te bieden… als ze geluk hebben. Tijd heelt geen wonden. Een luisterend oor heelt ook geen wonden, maar maakt de littekens die zijn ontstaan iets dragelijker om mee om te kunnen gaan.


Reacties

Sensatiebezoekers — 2 reacties

  1. Ik ben het helemaal met je eens, nu denkt iedereen eraan maar uiteindelijk vergeten de mensen die er verder niets mee te maken hebben het weer en over 2 maanden zijn ze het vergeten… Beetje triest eigenlijk.

    Goed dat je het onder de aandacht brengt.

    Groetjes,

    Freek

Laat een reactie achter bij em Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>