Het heeft even geduurd, maar kan gelukkig weer een update schrijven. Weliswaar vanuit bed, maar dat is al een vooruitgang. De afgelopen dagen waren erg zwaar. Gelijk vanaf dag 1 van de kuur had ik het gevoel dat ik nauwelijks lucht kon krijgen. Alsof m’n longen vacuüm waren gezogen. Had ook geen zin in eten en heb ook gelijk vanaf dag 1 al op bed gelegen. Wat een verschil vergeleken met de vorige keer toen ik nog drie dagen vrij behoorlijk ‘fit’ was. M’n darmen en maag deden ook pijn. Geen idee wat zich daar binnen in m’n lijf afspeelde, maar dat m’n lijf het enorm zwaar had was wel gelijk duidelijk. Uit bed komen was bijna een onmogelijke opgave. Het idee alleen om op te staan was al genoeg om me al moe te laten voelen. Toch ben ik de eerste dagen wel steeds eventjes eruit geweest. Tot gisteren. Gisterochtend stortte ik in toen ik eenmaal uit bed was gekomen. Ik had al de afdaling naar beneden gemaakt van de trap af om even wat te drinken te halen. Eenmaal beneden werd het helemaal zwart voor m’n ogen. Zelfs zitten op een stoel perste  alle lucht uit m’n longen. Half kruipend kon ik onderaan de trap het nog net opbrengen om m’n vader te roepen om me te helpen. Meer lucht had ik ook niet over. De rest van de dag heb ik daarna ook doodmoe ik bed doorgebracht. Gelukkig kwam m’n maag wel weer op gang ‘s middags en had ik weer zin in eten. Blij toe, want m’n lichaam heeft wel veel energie nodig deze dagen. Kruik was ook weer van de partij, want m’n lichaam kon zichzelf niet meer warm houden. Op die momenten denk je dat je lichaam nooit meer beter wordt en het alleen maar erger kan worden.

Na een hele onrustige nacht besloot ik het vandaag nog maar even rustig aan te gaan doen. De tijd gaat wel vreselijk langzaam in bed, zonder echte vorm van afleiding. Een stapel Donald Ducks maakt het dan weer wat aangenamer, maar ook op zulke simpele dingen kan ik me slecht concentreren. M’n hoofd zit snel vol. Omdat ik dacht dat het kon ben ik net voor het eerst maar even zelfstandig uit bed gekomen en mezelf naar de huiskamer gebracht. Heel langzaamaan, want binnen no time is mijn energie op. Ik kon het zelfs opbrengen om even aan tafel te zitten. En dat terwijl zitten me gisteren nog echt niet lukte. Er zit dus wel langzame vooruitgang in. Deze kuren hebben als bijwerking dat ze vocht vast houden in je lijf. Dat is ook wel steeds meer te zien. M’n hoofd wordt steeds dikker. Huid droogt steeds meer uit en nagels zijn weer pijnlijk. Het is dat deze kuren blijkbaar nodig zijn, maar ik zou het mijn ergste vijand niet eens toewensen.