Afgelopen weekend ben ik verhuisd naar het mooie Veeningen (tussen Meppel en Hoogeveen). Deze verhuizing bestond uit het inladen van mijn auto met spullen en het, eenmaal in Veeningen, weer uitladen. Al mijn meubels had ik al even verkocht. Mijn nieuwe huisje is compleet gemeubileerd, dus dat was een vrij simpele verhuizing. ‘s Nachts houd ik het dakraam vrij van het verduisterende scherm wat ik ervoor kan schuiven, omdat ik het leuk vind de sterren te kunnen zien. Zodra de zon opkomt schijnt ‘ie bijna vrijwel direct mijn huis in. Het warmt dan heerlijk op. Met het gele behang op de muren lijkt mijn huisje dan één groot zonverlicht geheel. De rest van de dag blijft de zon in m’n huisje schijnen totdat ‘ie ondergaat. Gisteren mocht ik een ‘nieuwe’ stoel uitzoeken bij de huisbazen. Ik heb gekozen voor een relaxstoel met voetenbank. Deze zit heerlijk. Met een kussentje onder mijn arm krijgt ook mijn arm voldoende rust. De armleuning moet niet te hoog zijn, anders bouw ik teveel spanning op in mijn schouder en nek. Dat uit zich in pijnlijke steken waar ik de rest van de dag niet meer vanaf kom. Het wennen in mijn nieuwe optrekje valt me heel erg mee. Ik voelde me er gelijk bij aankomst al behoorlijk thuis. En dat is bijzonder. De eerste avond ben ik ook als een blok in slaap gevallen. De volgende ochtend vroeg ik mezelf even af waar ik was en hoe ik in dit bed was beland, maar na een paar seconden viel het kwartje: ‘Oh ja, ik woon hier nu.’ Het enige wat ik er hoor is de wind of zijn vogels. Zodra het ochtend wordt hoor ik de eerste tractor door de straat komen. Niet dat ik daar wakker van word. Meestal ben ik dan al wakker om even later weer in slaap te vallen. Ik vind het heel fijn om ‘s ochtends even een ommetje te maken door de mega achtertuin. Beweging is goed voor mij en de frisse wind werkt ook aangenaam. Gisterochtend heb ik de paarden even een knuffel gegeven. Toch een fijn begin van de dag als je die kunt beginnen met een paard een aai te hebben gegeven. Het idee dat mijn paard op slechts een klein kwartier rijden van mijn nieuwe huisje staat is ook een kostbaar gevoel. Ik kan nu ‘even’ naar mijn paard toe gaan i.p.v. dat ik dit goed in moet plannen. Er waren vaak dagen bij dat ik vanwege grote moeheid niet kon gaan. Nu de kou er weer aan komt zullen er vast ook wel dagen zijn dat ik weinig m’n huisje uit zal gaan komen, omdat mijn weerstand nog vrij laag is. De moeheid is nog groot de afgelopen dagen. Het vinden van een nieuw ritme kost al veel energie. ‘s Ochtends m’n bed uit komen als ik wil ontbijten is tot nu toe het grootste struikelblok. Het ontbreekt me regelmatig aan voldoende lucht als ik in beweging wil komen. Dat zal nog met zwakheid te maken hebben. Mijn lichaam wil graag in bed blijven liggen, terwijl mijn verstand zegt dat het beter is om eruit te gaan. Zodra ik er een half uurtje uit bed gaat het ook wel weer. Het aankleden, tanden poetsen e.d. kost nog het meeste energie. Meestal krijg ik ondertussen een enorme hitte-aanval, waarbij m’n hart op hol slaat en ik even moet gaan zitten. Zodra ik het rustig aan blijf doen komt het allemaal wel goed.