Gisteravond op de Spoedeisende Hulp beland, omdat ik de pijn in de buurt van mijn linkerlong en hart niet vertrouwde. Inmiddels heb ik wel geleerd, na de longembolie van tijdje terug, om twijfel serieus te nemen. Dus na het avondeten en koffie vertrokken m’n vader en ik naar het ziekenhuis. Na 4 uur op de Spoedeisende Hulp, en een ECG / bloedafname / temperatuurmeting / meting van zuurstofgehalte, werd duidelijk dat dit nog even geen retourtje ziekenhuis zou worden. De assistente van de regieverpleegkundige vertelde me dat ze me een nachtje wilden houden, omdat er een kans zou bestaan dat ik een longembolie zou hebben in m’n linkerlong. Nu zat daar al een longembolie, maar hij zou mogelijk alsnog (ondanks medicatie) gegroeid kunnen zijn. Schrok er wel even van dat ik moest blijven. Het duurde echt eindeloos voor ik naar de kamer en m’n bed werd gebracht. Onderhand was het al bijna 12 uur ‘s nachts voor ik in bed lag. Ik lag op een kamer met drie andere patiënten. En had gelukkig een bed bij het raam. Daar had de verpleegster voor gezorgd die mij naar m’n bed begeleidde per rolstoel. Zij schrok ervan dat ik maar een jaar ouder ben dan zij en had daarom extra haar best gedaan om een zo goed mogelijk plekje voor me te vinden. Al snel werd me duidelijk dat het geen rustig nachtje zou gaan worden. Allereerst vond ik de gedachte dat ik in het ziekenhuis lag al genoeg om lichtelijk in paniek te raken. De verpleegster had me al verteld dat ik naast een man zou liggen die nogal rochelde. Ik zou hiervoor oordopjes kunnen krijgen. Mijn eerste gedachte: ‘Ja hoor, heb ik weer.’ Dat rochelen was ook niks teveel gezegd. Was bang dat hij ter plekke dood zou gaan. Na een paar flinke rochels in half uur tijd was ik er al van overtuigd dat hij vast niet direct dood zou gaan. Rustig gaan slapen was er alsnog niet bij. Mijn schuin tegenover buurvrouw belde zo’n beetje om de paar minuten de verpleegkundige bij zich. Ene keer had ze eng gedroomd, dan weer moest ze een glas water, dan weer moest ze naar de w.c., dan weer vroeg ze waar ze was.. enz enz… Er leek geen einde aan te komen. Toen de mensen op mijn kamer gingen bekvechten over het storen aan elkaar, besloot ik maar van dit scenario te genieten. Ik zou toch niet meer kunnen slapen. De hele verdere dag heb ik aandachtig geluisterd naar deze buurvrouw. Heb nog nooit iemand zó onwijs horen zeuren. Toppunt was wel dat ze enorm boos werd toen ze eindelijk haar roosvicee met ijsblokjes kreeg, alsof ze in een hotel was, en vervolgens de oranje versie kreeg i.p.v. de rode die ze blijkbaar had gewild (en niet om had gevraagd). De verpleegsters deugden van geen kant en ze eiste onmiddellijk een nieuwe roosvicee met ijsblokjes in rode versie. Aan de verpleegsters werd nog even duidelijk gemaakt dat ze het niet moesten wagen er ook nog 2 rietjes in te doen. Ik had te doen met de verpleegsters, maar vond het een bijzonder schouwspel. Ik kon het niet helpen met een brede grijns naar m’n overbuurvrouw te kijken, die het ook een belachelijk iets leek te vinden. Mijn overbuurvrouw was de enige met wie ik contact had. Mijn schuin tegenover buurvrouw had zich dag en nacht omgeven door gordijnen en wilde niet dat ze open gingen. Ze moest weet ik hoe vaak op de po zitten. Had duidelijk hoorbaar dunne ontlasting en vervolgens stonk de hele kamer een uur in de wind. Mijn buurman had zich ook afgesloten in zijn gordijn en vermaakte zich met slapen en rochelen. Ik heb me de middag verder vermaakt met de Ipad van mijn overbuurvrouw. Zij was zo aardig mij haar Ipad te lenen, omdat ik niks van huis mee had genomen om me mee te vermaken. Zo speelde ik geconcentreerd Patience en had tussendoor gesprekken met haar.

Vreemd genoeg had iedereen op de zaal kanker. Ze waren er allemaal behoorlijk slechter aan toe dan ik. Ook hadden ze veel meer ervaring met het liggen in het ziekenhuis. Voor mij was dit een hele nieuwe ervaring. ‘s Ochtends kwam de verpleegkundige mijn bed verschonen. Ik kon ondertussen me even gaan wassen, zei ze. Had geen idee waar ik mij moest gaan wassen en waarmee. Later op de ochtend kwam er een team van artsen langs. Eén van de artsen vertelde me dat ik geen CT-scan zou krijgen, maar een röntgen. Best. Zolang ik maar snel de röntgen zou krijgen en snel de uitslag zou horen. Dat eerste was het geval. Dat laatste niet. De uitslag duurde uren. Ik vond het vreselijk spannend wat eruit zou komen. Er moest ook nogmaals een ECG worden gemaakt en bloed worden geprikt. Heb nu een mooie blauwe arm van alle prikken. Uiteindelijk kreeg ik om 15:30 uur vandaag de uitslag dat er niks bijzonders was gevonden en ik naar huis kon. Wat een fijne opluchting!!..