Voor het eerst in 3 jaar ben ik gisteren weer bij de tandarts geweest. Na alle chemo’s en medicijnen van het afgelopen jaar, leek het me niet geheel onverstandig om weer eens te gaan. De reden waarom ik zo lang niet meer ben geweest is omdat de tandarts waar ik tot 3 jaar terug nog kwam, mij een erg pijnlijk gebit heeft bezorgd de laatste keer. Mijn vorige tandarts had niet gehoord van communiceren voordat je iets doet. Hij maakte ook gerust foto’s of voerde behandelingen uit die totaal overbodig waren. Op mijn 3e ben ik geraakt door een schommel. Daar liep ik helaas iets te dicht bij in de buurt terwijl een kindje erop aan het schommelen was. Zo’n autobandschommel was het. Ik ben daardoor m’n voortanden kwijt geraakt. Vanaf dat moment ben ik panisch geworden voor alles wat maar met tanden heeft te maken. Een bezoekje aan de tandarts die slecht uitpakte is dus al aanleiding genoeg om dan maar een aantal jaar niet meer te gaan. Tot gisteren dus. Ik sloeg bijna doodsangsten uit voor het bezoekje aan de nieuwe tandartspraktijk waar ik heen ging. Gelukkig werken er vrijwel alleen maar vrouwen, van mijn leeftijd. Dat vond ik al een opluchting. Mijn eerste afspraak zou een uitgebreid onderzoek omvatten, waarbij er foto’s gemaakt zouden worden, het tandvlees gecontroleerd zou worden en mijn tanden en kiezen één voor één onder de loep zouden worden genomen. De wachtkamer vond ik een prettige ruimte om in te wachten. Aandachtig keek ik naar de 2 goudvissen die in een hoge smalle bak aan het ‘zwemmen’ waren. Vond dat de visjes meer ruimte zouden moeten hebben. Ik werd in de wachtkamer opgehaald door een hele aardige vrouw. Ze bracht me naar de behandelkamer. Daar was nóg een tandarts te vinden. Een hele aardige Portugese jongeman met een lekker accentje. Even had ik het gevoel in een goede film te zijn beland. Hij leek me meer het type voor een acteur – een goed verdienende dan weliswaar – dan een tandarts. Of ik langzaam wilde praten als ik tegen hem sprak, omdat hij mij anders niet goed kon volgen. Ik ging op de stoel liggen en hij schoof z’n hele arsenaal aan tandartswapens voor mijn neus. Dat gaf me al zo’n opgesloten gevoel dat ik direct weer van de stoel af wilde. Na enig overleg met mezelf liet ik dit maar gebeuren. Ik had immers al erger doorstaan, zei ik tegen mezelf. Ik keek omhoog. Er hing een grote poster van een ooievaar aan het plafond. Geen poster om minutenlang naar te kunnen kijken. Recht voor mij op de glazen wand was een poster geplakt van een maïsveld, maar die kon ik vanuit m’n stoel niet zien. Die had ik al opgemerkt voordat ik ging liggen. Na een mondinspectie zei hij dat hij over ging op het maken van foto’s. Ik kreeg een best groot apparaatje in m’n mond geduwd die ik klem moest houden tussen m’n kiezen. Alweer overheerste de paniek. ‘Blijf maar rustig. Zodra de foto is gemaakt mag dat ding weer uit je mond’, zei ik tegen mezelf. De foto’s werden geladen en op het beeldscherm verscheen ineens mijn gebit. Ik kon er niks uit wijs worden en wilde ook liever niet kijken hoe rampzalig mijn gebit ervoor stond. Eerst besprak hij de linkerkant. Dit bleek allemaal erg in orde. Ik was ervan overtuigd dat ik het beste nieuws zojuist had gehoord en dan de rechterkant de dramatische kant zou moeten zijn. Hij zei dat ook de rechterkant er goed uit zag. Ik zei: ‘Huh?? Maar heb ik dan zelfs geen gaatjes???’ Hij lachte en zei: ‘Nee er is niks aan de hand’. Ik moest even bijkomen van dit nieuws. Dit was allesbehalve wat ik had verwacht. Ik vroeg: ‘Hoe kan dat nou na alle chemo’s??’ De vrouwelijke tandarts die assisteerde zei grijnzend: ‘Tja je hebt blijkbaar gewoon een heel sterk gebit’ De Portugese tandarts zei dat ik niet over een half jaar al terug hoefde te komen, maar dat 9 maanden vroeg genoeg was. Ik bedankte hem en zei: ‘Oke, tot over 9 maanden dan’ Hij moest lachen. Helemaal in de war stond ik even later alweer buiten. Ik had met het ergste rekening gehouden. De optie dat mijn gebit in goede staat zou verkeren was nog geen seconde in mijn hoofd aanwezig geweest.
