Muts vs haar

Het is een heel verschil om met haar of met muts (en dus kaal) naar buiten te gaan. Maakt niet uit waar ik heen ga, waarheen ik loop.. Mensen die ik tegen kom die behandelen je veelal ineens compleet anders. In de zin van: “Och.. arm ding.” Buitenshuis weten mensen niet hoe ze moeten reageren. Sommigen springen ineens weer de achtertuin in zodra ik eraan kom, omdat ze waarschijnlijk niet weten wat te zeggen. Winkels kom ik weinig, maar in de enkele winkel die ik heb bezocht word ‘k vooral genegeerd als er iemand met me mee is. Schijnt dan toch moeilijk te zijn om ook maar oogcontact te maken. Angst voert de boventoon. Bezoekers in het ziekenhuis groeten je ineens erg vriendelijk, terwijl ze me met haar waarschijnlijk zo voorbij zouden zijn gelopen. Zo’n muts maakt dan toch iets los. Gelijk leggen mensen de link met kanker en weten ze niet hoe ze zich moeten gedragen. Ze vinden het duidelijk erg, aan hun hoofd te lezen. Het heeft ook wel iets dat iedereen ineens oog voor je heeft en extra aardig doet. Met sommige onbekende mensen brengt het juist een fijn gesprek op gang. Ook dat kan gewoon. En ik vind het niet erg om erover te praten. Sterker nog, ik doe het graag. Tenminste, op momenten dat ik me ‘goed’ voel. En dat goed houdt zoveel in als: goed naar omstandigheden. Maar ook als ik me niet ‘goed’ voel ben ik nooit te beroerd er iets over kwijt te willen. Al is het maar om even te zeggen dat ik erg moe ben, waarmee ik indirect wil zeggen dat ik niet zoveel behoefte heb aan een gesprek.

Het is allemaal best lastig, maar het is bijzonder om mee te maken hoe iedereen op zijn / haar eigen manier op mij reageert. Geen enkele reactie is voor mij een verkeerde reactie, maar geeft aan hoe iedereen er op zijn / haar eigen manier in staat.


Reacties

Muts vs haar — 3 reacties

  1. Er zijn inderdaad een heleboel mensen die zich plotseling geen houding meer weten te geven als jij als “kankerpatient” in hun buurt komt. Gewoon over je “ziekte” praten vond ik altijd een goede manier om alles zelf te verwerken.

  2. Ik had destijds een pruik laten maken die heel echt leek en er ongeveer zoals mijn eigen haar uit zag. Ik vond het soms fijn om even ‘vrij’ te nemen van die kanker. Met dat ding op m’n hoofd en een make-upje op kon ik over straat en naar de winkels zonder dat iemand aan me zag dat ik ziek was. Ik vond dat erg prettig.
    Niet dat ik er een geheim van wilde maken. Iedereen in mijn omgeving was op de hoogte en op z’n tijd een gesprek erover kunnen voeren was vaak best fijn. Belangstelling van mensen deed me ook enorm goed. Maar toch…… Af en toe wilde ik gewoon even ‘normaal’ zijn. Wilde ik niet meewarig aangekeken worden of zien dat mensen zich geen houding wisten te geven. Wilde ik behandeld worden zoals ik ook altijd behandeld werd voor ik ziek werd.

  3. Ik snap dat je af en toe ook gewoon even normaal wilde zijn. Dat herken ik zelf ook. Maar gelukkig behandelen de mensen die me kennen me ook gewoon normaal. En verder kom ik echt in winkels e.d., omdat me dat is afgeraden door z’huis. M’n weerstand is te laag om me te mengen in grote groepen mensen. Dus ik begeef me vooral op bekend terrein, waar iedereen al gewend is aan m’n muts.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>