De MRI was best eng nog.. Brr…kreeg een infuus in m’n arm waar vloeistof in werd gespoten. Vervolgens 10 minuten wachten op de koude en harde tafel voor ik door de MRI zou gaan. Hoorde de MRI al brullen bij mijn voorganger.
Moest op m’n buik liggen op een tafel die in de ‘tunnel’ werd geschoven. Zat vast met klitteband en had een doek over mn hoofd met mega koptelefoon op. Voelde claustrofobische gevoelens opkomen toen ik zo vast werd gezet.
Kreeg gelukkig wel een soort ballonnetje in m’n hand waar ik in kon knijpen als ik even in de paniek zou schieten. Dan zou het apparaat even stil worden gelegd.
Er werd nog gevraagd of ik wilde dat de radio aan ging. Leek me een fijne afleiding, maar achteraf heb ik amper een paar seconden muziek gehoord.
Het kabaal dat uit het MRI apparaat komt is gigantisch. MRI duurde een half uur, maar was gelukkig al over voor ik er erg in had.
Ik vond mezelf nog best stoer. Infuus overleefd en die claustrofobische tunnel..
Voor de CT-scan kreeg ik ook weer een infuus, waar radio-actief spul in werd gespoten. Hiervoor moest ik 3 kwartier stil liggen op een bed, anders zou het op mijn spieren slaan. Stil liggen is nou niet heel erg mijn hobby en zeker niet zó lang. Had gelukkig een cd-speler mee met rustige muziek. Had steeds de neiging in de paniek te schieten, maar dit toch maar niet gedaan. Leek me niet heel handig. En wat was er nou eigenlijk aan de hand? Niet echt heel veel reden om in de paniek te schieten op dat moment. De 3 kwartier was eigenlijk ook nog vrij snel voorbij. Hierna moest ik meekomen naar de CT-scan. Hiervoor zou ik 20 minuten stil moeten liggen. Deze keer lag ik op mijn rug en vond ik het erg spannend om door zo’n smalle tunnel te moeten. De tafel werd steeds beetje voor beetje verder de tunnel in geschoven. Ik deed m’n ogen maar dicht. Stelde me voor dat ik in de ruimte was en langs alle planeten schoot. Af en toe stopte de tafel even en beeldde ik me in dat dat het moment was van o.a. mijn eerste maanlanding. Moest even grinniken om mezelf in die tunnel. Fantasie is op zulke momenten best handig. Na deze 20 minuten kreeg ik een vloeistof ingespoten via het infuus die erg warm aanvoelde en bezit nam van m’n hele lijf. De PET-scan ging gebeuren. Deze zou maar 2 minuten in beslag nemen. Hierna mocht ik van de tafel af en werd ik begeleid naar een klein tafeltje en stoeltje op de gang. Op het tafeltje lag een schoteltje met 2 biskwietjes en kreeg een kop thee. Erg fijn na zo lang met een lege maag te hebben gezeten. Na een kwartier te hebben gezeten mocht het infuus eruit en mocht ik naar huis.