Het lukte me vorige week donderdag alweer om naar Meagan te kunnen. Nog geen 1,5 week na de laatste chemo. Na meer dan een half uur in de auto was ik al best moe toen ik er aan kwam. Heb er dan ook niet meer gedaan dan even m’n hoofd te laten zien en Meagan even een aai te geven. Vrijdag was ik er weer. Deze keer heb ik met Meagan gespeeld in de bak. Was eigenlijk niet de bedoeling, maar ze was zo gek in de bak dat ik besloot dat het eigenlijk ook wel weer even tijd was om lekker gek te doen. Heb zelfs een paar meter met dr mee gerend toen zij galoppeerde. Dat gebeurde gewoon. Kon het niet laten. Natuurlijk was ik al snel buiten adem, maar mooi was het wel. Afgelopen zondag heb ik haar weer kunnen rijden. Omdat ik niet erg soepel was en Meagan ook niet was het rijden op zich niet echt om over naar huis te schrijven, maar ik was allang blij dat ik er weer op kon zitten. Dat telde.

Vandaag heb ik een behoorlijke offday. Ben erg moe vandaag en m’n lijf voelt niet oke, ondanks dat ik toch lang heb geslapen. Wilde erg graag weer even naar Meagan toe, om weer te kunnen rijden, maar dat ging niet door. Ik vind het dan wel lastig om te besluiten dat ik toch maar beter niet kan gaan, maar als ik niet luister naar m’n lijf dan weet ik zeker dat ik dat dubbel en dwars terug krijg de volgende dag. Dan maar een oefening in geduld. Ik moet ook niet vergeten dat ik nog steeds ziek ben. Heb de neiging dat nog wel eens te vergeten als ik me goed voel. Heb wel lekker even achter het huis kunnen zitten in de zon om een paar zonnestralen mee te kunnen pakken. Ben daar wel een beetje van opgeknapt. Hopelijk gaat het morgen alweer een stuk beter. Morgen heb ik ook de MRI. De uitslag van deze MRI bepaalt wat voor operatie het zal gaan worden. Zie niet op tegen de MRI zelf. Ik weet dat de tumor weer kleiner is geworden. Vind het wel spannend wat de chirurg voor besluit maakt aan de hand van deze MRI. Alleen bewaar ik die spanning maar tot de dag van de uitslag. Vind het jammer om tot de uitslag me iedere dag druk te maken over de operatie. Ik geniet liever van de dagen die ik nu krijg om bij te kunnen komen. Heb nog gewoon 10 dagen over waarin er niks van me gevraagd word en ik kan doen en laten wat ik wil (voor zover mogelijk). Zou jammer zijn als ik die dagen zou vullen met paniek over wat komen gaat. De MRI zelf zie ik ook niet meer tegenop vergeleken bij de eerste keer. De eerste keer vond ik die tunnel erg eng. Het liggen in zo’n kleine ruimte, m’n lichaam met klitteband vast gemaakt aan de tafel, met zo’n enorm lawaai om me heen vond ik al reden genoeg om in paniek te raken. Morgen wordt het dus ‘gewoon’ een half uurtje stil liggen.