De week die eraan zit te komen wordt druk. De week die al bijna afgesloten is was een besluitvolle week. Nadat ik afgelopen woensdagnacht voor de zoveelste keer niet heb kunnen slapen, heb ik besloten mijn huis van de hand te doen. Ik dacht serieus wel weer te kunnen wennen in mijn eigen huis, maar in de praktijk blijkt dit niet haalbaar te zijn. Heb het gevoel alsof mijn hele huis besmet is met kanker. Overdag gaat het nog wel, maar ‘s avonds en ‘s nachts beklemt me het gevoel alsof ik er opgesloten zit als in een gevangenis. De laatste tijd heb ik veel tijd doorgebracht in de tuin, maar op zo’n regenachtige dag als afgelopen woensdag was ik toch vooral op binnen aangewezen. Dat was wat mij betreft de ultieme vuurproef. Ik kan gewoon niet meer wonen in mijn eigen huis. Misschien heb ik mij zelfs wel nooit echt thuis gevoeld in m’n eigen huis. Hoe dan ook, ik heb met mezelf afgesproken dat ik morgen nooit spijt ga krijgen van gisteren. Bij alles wat ik doe bedenk ik mij: ‘Stel, ik ga morgen dood. Ben ik dan blij met de keuzes die ik vandaag heb gemaakt?’ Op basis daarvan vorm ik nu besluiten. En die zijn soms best rigoureus ineens. Voel ik mij nu fijn in mijn eigen huis? Antwoord: Nee. Conclusie: Ik ga verhuizen. Ik heb zelfs al een huisje op het oog. Afgelopen donderdag was ik wat aan het rondneuzen op het internet en stuitte daarbij op een advertentie waar ik meer van wilde weten. Na wat mails over en weer heeft de eigenaresse van de huurwoning mij gisteravond gebeld. We hebben de afspraak gemaakt dat ik maandagmiddag langs kom om te kijken. Meer daarover vertel ik aanstaande maandag in mijn nieuwe blog! Hopelijk kan ik dan goed nieuws melden.

Behalve deze afspraak heb ik nog twee afspraken staan bij de fysio, een afspraak bij iemand die borstprotheses aanmeet, afspraak bij psychologe en een afspraak in het ziekenhuis bij de plastisch chirurg. Allemaal afspraken die mij een stap verder helpen in het kader van genezing, besef ik mij nu ineens.