Middageten

Op het moment dat ik dit schrijf dendert er een tractor door de straat. Ik hoor ‘m goed, omdat mijn deur open staat. Het is lekker weer. De zon schijnt. Vogels fluiten en de buurman was zojuist bezig met de grasmaaier. Nu is het stil, op de natuurgeluiden na. Dat is het voordeel van wonen op het platteland. Ik heb goed kunnen slapen afgelopen nacht. Eindelijk weer eens. Aangezien ik nergens meer de zwaardere vorm van Melatonine kon krijgen ben ik nu maar overgestapt op Valdispert. Dit schijnt een goed alternatief te zijn. De ervaring zal het moeten leren, maar afgelopen nacht was dus goed. Ik voel me zelfs vrij uitgerust.

Een jaar geleden op deze dag zat ik waarschijnlijk nog aan mijn middageten, in het ziekenhuis. Met mijn buurman naast mij, die een vreselijk ernstig ongeval had gehad op de snelweg. Ik voelde me heel erg zwak. Zelfs in bed stond ik doorlopend op het punt om flauw te vallen. Het zou nog een dag duren voor ik voor het eerst mijn litteken zou gaan zien. Vanaf dat moment is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet stil heb gestaan bij deze traumatische ervaring. Het ene moment is het meer aanwezig dan het andere moment. Soms bepaalt het mijn hele dag en wil ik het liefst maar in bed blijven liggen. Een volgende keer kan ik eraan denken, terwijl het mij niet belemmert in mijn dagelijkse dingen. Het wachten op de operatie was hels. Dat kan ik gerust zo noemen. Ik weet er geen geschikter woord voor. Gelukkig was de begeleiding erg fijn die dag. Ik was net 5 weken klaar met mijn laatste chemotherapie. Ik meende te voelen dat de tumoren weer waren gegroeid. Dat zou onmogelijk moeten zijn, maar toch bleek dit achteraf echt het geval. De agressiviteit van de kanker besefte ik toen pas echt. Tumoren die doorgroeien ondanks de allerzwaarste chemo’s..  Dat is eigenlijk te bizar voor woorden. Ik wilde het ziekenhuis niet meer uit na de operatie. Wilde er voor altijd blijven. Toch miste ik mijn paard erg en wilde ik graag weer de buitenlucht op kunnen snuiven. Het zou nog drie weken duren voordat ik mijn paard weer zou gaan zien.

Er is veel gebeurd in een jaar en er zijn nog meer jaren voor nodig om alles te kunnen verwerken. Gelukkig heb ik goede hulp en fijne mensen om mij heen. Ik vraag mij ondertussen af hoe het met Mich (lees: Mitch) is, mijn buurman van het ziekenhuis. Zou hij helemaal herstelt zijn?


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>