Soms voel ik me best een klagerd. Ik kan erg slecht meer tegen warmte, maar ook kan ik erg slecht tegen kou. Op zich kun je je kleden op kou, maar ik heb meer moeite met de oostenwind. Met twee sjaals om, een dikke winddichte winterjas, een muts op en handschoenen aan ben ik iedere dag wel even buiten te vinden. De kou vreet alleen energie, de ijskoude wind maakt dat ik een reumatische pijn ervaar in m’n slechte arm en de oostenwind zorgt ervoor dat m’n longen pijn doen. Veel sneller dan normaal ben ik erg moe. Mijn eigen centrale verwarming (in mijn lijf) werkt nog lang niet zoals het hoort, merk ik. Het voordeel van dit weer is dat ik veel meer binnen zit. En binnen zitten is op zich niet verkeerd. Ik heb me gestort op een paar projectjes om binnen wel lekker wat te doen te hebben. Zodra ik van buitenaf binnen kom dan moet ik eerst even een aantal fikse opvliegers verwerken. Vaak gooi ik dan even een raam open, want die opvliegers zijn zo pittig dat het binnen ineens aanvoelt als een enorme sauna waarin geen zuurstof meer aanwezig is. Eigenlijk zou ik vandaag aan een plaatselijk wandel evenement meedoen, maar dat leek me niet verstandig. De staleigenaresse en een vriendin die gingen samen een buitenrit maken te paard. Ze vroegen of ik ook mee wilde. Ik moest dit helaas aan me voorbij laten gaan, omdat ik zeker wist dat ik het niet vol zou gaan houden. De laatste keer dat ik met hen diezelfde buitenrit maakte was het behoorlijk goed weer en was ik alsnog de dag erna helemaal total loss. Ook omdat ik eigenlijk nog de energie er niet voor heb om zo’n buitenrit aan te kunnen. Het is behoorlijk frustrerend om te ervaren dat ik nog tot veel dingen niet in staat ben. Om aan de buitenwereld uit te leggen hoe dit precies zit is heel moeilijk. Mensen begrijpen het vaak niet, ook al doen ze er hun best voor.

Tegelijkertijd kan ik ook heel veel dingen wél. Ik kan ook niet anders dan me erbij neer te leggen en proberen te genieten van alles dat wél lukt. Ik ben in de luxe positie dat ik nog niet hoef te werken en mijn tijd volledig kan besteden aan mijn herstel. Ik heb goede begeleiding en ik woon in een heel fijn huisje op een hele mooie locatie. Binnenkort ga ik kipjes houden. Wat lijkt me dat leuk! Ook geniet ik erg van mijn paard en ga ik regelmatig lekker wandelen in het bos. Kijk, er zijn best wel veel dingen waar ik dankbaar voor ben. Maar soms (of vaak) hebben de dingen die ik nog niet kan de overhand in m’n gedachten. Dan vraag ik me af of ik ooit wel weer de oude word en waar ik over een half jaar ben. Ben ik dan al heel veel meer opgeknapt, of gaat het herstel steeds langzamer vooruit? Wat kan ik uiteindelijk weer? Niemand die het me kan vertellen. Het is het beste om te leven bij de dag…. zegt ze wijs.