Ik zie mezelf nog galopperen in het bos. Op mijn prachtige paard. Ik prijs me gelukkig dat ik een paard mag ‘bezitten’, in hoeverre je je zo’n dier kunt toe eigenen. Het was praktisch windstil en het bos gaf een diepe stilte. Een paar wandelaars kwamen we tegen. Een meisje aaide Meagan, een vrouw hield haar twee honden bij zich zodat wij rustig konden passeren. ‘Zit!’, zei ze tegen één van d’r honden. Het kostte d’r nog 4 keer het commando herhalen voordat hond nummer twee luisterde. Ik was met Corine – staleigenaresse en mijn instructrice – en haar paard. Helaas was ik vergeten om handschoenen aan te doen. Ik zag dat mijn handen blauw begonnen te worden van de kou. De temperatuur was iets minder aangenaam dat ik had verwacht.
Vanaf dat ik met de behandelingen startte om de borstkanker de kop in te drukken, was het mijn droom om weer te kunnen galopperen op Meagan. Ernstige moeheid had dat verhindert, al ver voordat ik wist dat ik ziek was. Afgelopen jaar, een dag voor mijn verjaardag, heb ik voor het eerst weer gegaloppeerd op mijn paard. Niet ver, niet lang, maar dat maakte niets uit. In de tussentijd heb ik nog een aantal keren gegaloppeerd in het bos. Dit was alleen kleine stukjes van een aantal meter. Vanmiddag kreeg ik van Corine een w’app: ‘Heb je zin om het bos in te gaan met de paarden?’ Ik voelde dat ik er de energie voor had. Ik was al blij om weer op mijn paard te rijden in het bos. Na wat draven om lekker op te warmen besloten we om een stukje te galopperen. Met de teugels los in mijn rechterhand heb ik, voor het eerst, goed hard gegaloppeerd. Mijn paard vond het geweldig en ik voelde me rijk. In mijn dagdromen zie ik me altijd hard galopperen met de wind door m’n haar. De wind moet nu goed z’n best doen om door m’n haar te waaien, want het is sinds de behandelingen niet meer lang geweest. Toch kwam mijn droom uit vanmiddag. Mijn paard is mijn maatje en samen genieten is het mooiste wat er is.
Ik kom net uit mijn bed gerold. Heb vrijwel de hele avond op bed gelegen met de elektrische deken over me heen. Dat is de prijs die ik nog steeds betaal voor zulke actieve ritjes: Dat ik met rugpijn, pijn in m’n heupen en erge botpijn niet meer kon zitten in een stoel en me had verplaatst naar m’n bed. De warmte van de elektrische deken en m’n zachte bed, maakte dat ik me na een uurtje alweer een stuk beter voelde. Toch ben ik nog een paar uurtjes langer blijven liggen. Heb een kleffe film gekeken die op tv werd uitgezonden. Of nou ja, gekéken… De tv stond aan en ik zag bewegende beelden. Ondertussen was ik op m’n laptop bezig en was ik lekker druk op mijn manier. Morgen hebben we weer een nieuwe dag, als het goed is. Diep tevreden kijk ik terug op vandaag.