De nacht na het ziekenhuisbezoek heb ik slecht geslapen. Had ineens veel pijn ‘s nachts en voelde me doodmoe zaterdag overdag. Met aankleden ontdekte ik de oorzaak van deze pijn: een bult ter grootte van een ei die het gebied in m’n oksel lastig viel. Het was me al wel verteld dat ik last zou kunnen gaan krijgen van wondvocht, maar schrok toch even toen ik ineens die grote bult zag. Vrijdag had ik namelijk nog nergens last van en was er niks te zien. Ik kon m’n arm niet meer recht naast mn lichaam brengen en iedere beweging deed zeer. Schouder was er ook vervelend stijf van geworden. Vanochtend maar het ziekenhuis gebeld en kon deze middag nog terecht bij de afdeling chirurgie. Een aardige arts drukte een naald in de wond en toen kon het aftappen beginnen. Al na twee seconden voelde ik de druk afnemen en kreeg ik een opgelucht gevoel. Binnen een halve minuut was het gedaan en vroeg de arts of ik wilde zien wat eruit gekomen was. Dat wilde ik graag. In een soort plastic fles zag ik een behoorlijke plas bruin doorzichtig spul zitten. Dat was het wondvocht dat uit de bult gehaald was. Geen wonder dat het me zo zeer deed, want het was best veel wat eruit gekomen was. Het kan zijn dat het wondvocht terug komt, omdat er zoveel klieren zijn verwijderd die normaal voor de afvoer zorgen. Zodra dat gebeurd gaan ze het weer aftappen, net zolang tot m’n lichaam de afvoer zelf weer op kan lossen.

Nog steeds ben ik erg snel moe en lag ik tot gisteren meer in bed dan dat ik eruit was. Slapen gaat vrij goed ‘s nachts, hoewel ik wel vaak wakker word. Dat komt omdat ik maar in één houding kan liggen die voor m’n arm het fijnst is. Gisteren ben ik met een vriendin mee geweest om Meagan te bezoeken. Ik wilde erg graag en ik zou het vanzelf wel merken of het misschien toch teveel zou zijn. Uiteindelijk ben ik 3 uur (!!!) van huis geweest zonder ook maar te verlangen naar m’n bed. Heerlijk om weer even in de wereld te zijn én bij m’n paard! Het was erg gezellig en ik voelde me goed. Ik hoop dat ik morgen weer even kan komen. Ik zie het ook wel gebeuren dat ik eind deze week weer zelf auto kan rijden. We zullen zien.