De eerste week van bestraling is bijna voorbij. Vandaag de 7e bestraling. Ik voel me inmiddels compleet verreisd. Dit had ik niet verwacht vooraf. Maar zoals de bestralingsarts al had voorspeld, het iedere dag op en neer gaan gaat opbreken. Iedere dag heb ik de bestraling op een ander tijdstip. Ene keer eind van de ochtend en andere keer weer ergens op de avond. Iedere keer word ik opgehaald door een andere taxi-chauffeur en iedere keer weer word ik op de Radiotherapie geholpen door andere mensen. Van vastigheid is geen sprake. Behalve dat ik eenmaal op de tafel weet wat er gaat gebeuren. Ik kan aan het draaien van het apparaat en de piepjes die daaruit komen al aftellen hoe lang het nog gaat duren voor ik klaar ben. Als het apparaat een klok zou zijn, dan zou ik zeggen dat het apparaat begint van draaien vanuit beginstand van kwart over. Daar eindigt hij ook weer. De laatste keer dat ik mijn adem in moet houden is tevens ook de langste keer. Pas als ik drie piepjes heb gehoord zegt de bestralingsarts door de intercom: ‘We zijn klaar. We komen er weer aan.’ Eergisteren moest ik me even melden bij een ander apparaat dan ik gewend ben. Hoewel het eigenlijk hetzelfde apparaat is qua uitvoering, moest ik toch erg wennen aan dit ding. Ja ik vertrouwde dat apparaat zelfs niet eens. Stom is dat. Ik was opgelucht toen ik gisteren weer onder ‘mijn’ vertrouwde apparaat kon liggen. Onder het andere apparaat liggende snapte ik wel ineens wat de bestralingsarts bedoelde met ‘het bestralingsapparaat maakt een hoge piep tijdens ieder bestralingsmoment’. Blijkbaar staat het apparaat waar ik normaal onder lig een beetje te hard afgesteld. Ik hoor daar inderdaad óók wel een hoge piep in..tussen de andere herrie door.

Ik kijk uit het raam en zie dat we vandaag een mooie dag hebben. Ik weet nog niet wat ik met vandaag ga doen. Voel een grote mate van onrust. Wil vanalles doen, maar heb weinig energie. Misschien dat het komt door de hormoonpillen. Wel zo simpel om daar alles waar ik last van heb naar toe te schuiven Misschien ga ik wel even bij m’n paard kijken. Daar ben ik al vanaf afgelopen dinsdag niet meer geweest. Ik heb er gewoon geen puf voor gehad de afgelopen dagen. En zo is het al bijna weer juni. Vorig jaar november voelt nog steeds als de dag van gisteren. Over één maand ben ik klaar met de behandelingen, als het goed is. De hormoontherapie moet ik nog wel 5 jaar volhouden en in oktober volgt nog een hersteloperatie, maar het einde begint in zicht te raken.