Hoofddoekje

Al een dikke maand doe ik het rustig aan. En dan écht rustig aan voor mijn doen. Ik heb ook nauwelijks zin om iets te doen, heb het gevoel alsof m’n hoofd vol watten zit en dat ik met moeite vooruit te branden ben. De ene nacht slaap ik bar slecht, terwijl ik ook zo ineens weer als een blok kan slapen. Ene dag barst m’n hoofd uit elkaar van de drukte, terwijl een volgende dag ik me een zombie voel en alles langs me heen lijkt te gaan. De afgelopen dagen waren ook erg benauwd door de hoge luchtvochtigheid en dan kost zelfs zoiets als in normale looppas lopen al veel inspanning. Ja, ik vind de meeste dagen behoorlijk lastig om mee om te gaan om de simpele reden dat mijn lijf en mijn hoofd geen dag hetzelfde is. Zelfs de minuten verschillen. Soms denk ik dat ik veel aan kan, maar als ik eenmaal bezig ben dan voel ik me ziek van moeheid. Soms denk ik dat ik weinig aan kan, maar als ik eenmaal bezig ben dan blijk ik over een verborgen dosis energie te beschikken.

Zodra er iets zieligs is op tv, hoe gek ook, dan word ik a la minute emotioneel. Zodra ik witte jassen zie op tv of er over een operatie wordt gesproken dan word ik direct terug gehaald naar de periode dat ik ziekenhuis in en ziekenhuis uit ging. En, alsof ik daar zelf weer ben, doorleef ik veel situaties weer alsof ik er op dat moment weer terug ben. Dat zal me nog wel veel vaker overkomen. Programma’s over borstkanker ontwijk ik bewust, omdat ik weet dat ik daar nog niet tegen kan. Ik schrik er zelfs van als ik de reclame van het KWF tijdens de reclameblokken langs zie komen. Dan pak ik direct de afstandsbediening om van kanaal te veranderen of op z’n minst het geluid eraf te halen en de beelden te ontwijken.Vanmiddag ben ik even met de auto naar de huisarts geweest om een afspraak te maken voor het weer toedienen van de Lucrin spuit. Op de weg terug reed ik langs een mevrouw op de fiets die een hoofddoekje om had, en niet om geloofsredenen. Het liefst had ik haar willen aanspreken en zeggen dat het allemaal goed zou komen, maar dat is best raar als een vreemde dat tegen je zegt. Dat had ik ook niet gewild toen ik nog ziek was. Ik vroeg me af in welk traject van haar behandelingen ze zat en wat er op dat moment door haar hoofd speelde.

Gisteren ben ik aan mijn eerste bak avontuur ooit begonnen. Ik vond bakken altijd zo burgerlijk en niks voor mij. Maar als je verder weinig voor elkaar krijgt, dan is bakken nog niet zo heel gek om te doen. Via 24-kitchen heb ik het recept van een oerhollandse appeltaart opgezocht. Het handige is dat alles voor werd gedaan en ik ben sterker met beeld dan met tekst. Mijn laptop stond in de buurt en na iedere handeling klikte ik weer op afspelen. Soms alleen met een knokkel van één van m’n vingers, omdat dat het enige stukje vinger bleek dat niet onder de deeg derrie zat. Tussendoor had ik de radio aan en stond ik mee te neuriën met de muziek. Ik vond het echt iets ontspannens hebben. De appels had ik uit onze boomgaard gehaald en blijken ook achteraf super geschikt voor het maken van een lekkere appeltaart. En hier het resultaat:

10671248_674281195992525_4482322863224168587_n


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>