De laatste dag voor de chemo, hopelijk. En ook weer niet hopelijk. Het is maar vreemd dat je niet aan je lijf kunt voelen of ‘ie alweer klaar is voor de volgende kuur. Dan ben ik echt afhankelijk van bloedonderzoek waar dat uit zal moeten blijken. Ik hoop in ieder geval dat ik er klaar voor ben, zodat er niks hoeft te veranderen in de planning. Dat het op oudjaarsdag moet gebeuren is iets minder, maar de eerste dagen van het nieuwe jaar zijn normaal toch  ook meestal van die suffe dagen. Wat dat betreft ‘fijn’ als het morgen zou kunnen gebeuren. Heb mezelf vandaag over het algemeen ervaren als een wrak. Met wel weer een hoogtepunt vanmiddag! :

Om deze laatste dag even goed af te ronden heb ik nog even een fijne les gehad van Corine, op Meagan. Dat was alweer erg lang geleden. Heerlijkheid. De kunst van het loslaten heb ik inmiddels aardig door, waardoor ik aanwijzingen beter uit kan voeren ipv eerst nog eens een geworstel moet doorstaan met mezelf waarbij ik spanning los moet laten. Die spanning is nu niet aanwezig, omdat ik allang blij ben dat ik gewoon weer op mijn paard kan zítten. Echt rijden is dan een heel erg mooi cadeautje als dat lukt. Maar voor vandaag dus les gehad. Ging echt lekker. Meagan deed het goed en ik was ook best wel een beetje trots op mezelf. Als klap op de vuurpijl nog even fijn gegaloppeerd en zelfs gesprongen!! Springen had ik nog maar 1x eerder gedaan met dat knappe dier van mij. En dat was afgelopen zomer. Alweer een tijd geleden dus. De sprong voelde als totale vrijheid. Wát een fijne afsluiter van deze weken van bijkomen. Dat ik vandaag de energie kon vinden om dit te kunnen, dat is onbeschrijflijk fijn. Voelde na afloop m’n spieren wel en dat m’n conditie alles behalve perfect is is ook goed voelbaar. Toch ging ik ernstig voldaan weer van Meagan af. Wauw wat een middag!!