Vandaag voel ik me alweer ietsje beter dan gisteren. Ik lig nog wel veel in bed, maar vooral om m’n longen en spieren rust te geven. Ik word ook  erg snel moe van veel geluiden om me heen. Geluiden komen veel harder binnen dan normaal. Dan raak ik snel overprikkeld en ga ik het liefst weer naar bed. Ook de spierpijn is bij vlagen best pijnlijk en dan helpt alleen een warme kruik goed om m’n spieren uit de verkramping te halen. Want het is niet alleen spierpijn. M’n spieren raken steeds in een toestand waarbij ze zich pijnlijk samen gaan trekken. Toch is de spierpijn deze keer goed houdbaar en heb ik nog niet de morfine-achtige toestanden hoeven te gebruiken. Ik wilde erg graag even naar buiten vandaag, maar dat is helaas niet gelukt. M’n longen en keel lijken in brand te staan. Zelfs koude lucht in huis doet al pijn al m’n longen, laat staan de buitenlucht. Nog maar even een dagje uitstellen dus. Geduld hebben is alleen niet echt mijn sterke punt. Ik wil alles graag direct en snel. Wil graag mijn conditie weer opbouwen, weer veel naar buiten, weer paardrijden, weer overal heen rijden in de auto.. Ik weet dat dit tijd kost en dat ik nou eenmaal ZIEK ben.   Het zijn de laatste loodjes en die zijn pittig. Ik mag al blij zijn dat ik de afgelopen twee weken nog zo actief heb kunnen zijn.

Morgen ga ik écht eens even naar buiten. Eerst maar eens weer het gebruikelijke rondje van 10 minuten proberen. Hopelijk kan ik dit een beetje volhouden. Wat zou ik het fijn vinden om weer te kunnen rennen en daar lucht voor te hebben! Nog even geduld hebben. In bed hoor ik in m’n gedachten de vogels al fluiten. Zie ik mezelf met t-shirt lekker ontspannen in de tuin zitten terwijl de zon heerlijk alles verwarmd. Kom maar op met dat voorjaar.