Gebroken

Gisterochtend om 08:55 uur had ik een mammografie in het ziekenhuis. Mijn tweede mammografie ooit. De eerste bepaalde 1,5 jaar terug dat ik ernstig ziek was. Deze tweede zou gaan bepalen dat er geen afwijkingen te vinden zouden zijn. Ik was erg gespannen van te voren. Niet direct omdat ik bang was opnieuw ziek te worden, maar omdat ik alles opnieuw doorleefde van 1,5 jaar terug. Toch werd ik gisterochtend rustig wakker en dacht dat het wel mee ging vallen die dag. Totdat ik in de kleedkamer stond op de mammopoli. Ik werd opgehaald door een vrouwelijke arts die ook mijn eerste mammografie af heeft genomen. Toen ik het apparaat zag staan werd het me teveel. Ik zei: ‘Sorry, ik ben een beetje zenuwachtig’. Ze kon het heel goed begrijpen, zei ze. Zag dat de arts ook vochtige ogen had. Ze vond me veel te jong, zei ze. Ze probeerde me een beetje op m’n gemak te stellen. Ze vroeg wanneer ik geopereerd was. Ik zei: ’18 april vorig jaar’. ‘Heb je ook bestralingen gehad?’, vroeg ze. Ik antwoordde bevestigend. ‘En chemo’s?’ Ik antwoordde weer bevestigend. Ze was geschokt en zei: ‘Je hebt dus het allerzwaarste gehad wat je kunt bedenken!’ We praatten nog wat door over m’n haar en ondertussen werd de mammografie gemaakt. De mammografie blijft geen pretje, maar vergeleken met de pijn die ik gewend ben was dit goed te doen. Hierna kwam ik weer terecht in de kleedkamer en was het nog even spannend of ik ook voor een echo zou moeten, om voor extra duidelijkheid te zorgen. Gelukkig was dit niet het geval. Het zou toen nog een kleine 2 uur duren voordat ik de uitslag te horen zou krijgen. Ik voelde me al enorm moe en gebroken. Een lekkere cappuccino hielp me de eerste minuten door in het restaurant van het ziekenhuis. Daarna verplaatsen we ons naar de bestralingsafdeling, waar bij de hoofdingang een aantal bankjes stonden in de zon. Terwijl ik me opwarmde aan de vroege ochtendzonnestralen zag ik mensen komen en gaan. Ik zat op het bankje waar ik vaak wachtte op de taxichauffeur die mij weer naar huis zou brengen.

De tijd ging toch nog vrij snel, gelukkig. Om 11:00 uur had ik een afspraak bij de regieverpleegkundige. Ook hier was het weer één groot tranendal. Ik zei dat ik het allemaal zo spannend vond en dat alles van vandaag me weer terug bracht naar het moment dat ik hoorde dat ik ziek was. Gelukkig was de uitslag van de mammografie goed. Ik heb de foto mogen zien. Zag vooral een hele hoop wit. Dat witte bleek spierweefsel te zijn. Heel normaal voor vrouwen van mijn leeftijd. Maar dat was ook de reden waarom de mammografie lastig te beoordelen bleek. Ze stelde voor dat ze me graag nog een MRI zou willen laten ondergaan, om het écht zeker te weten. Dat voelde als een opluchting. Over 3 weken staat de MRI gepland. Ik hoor nog wanneer precies.


Reacties

Gebroken — 1 reactie

  1. Natuurlijk komen de emoties op zo’n moment! Je bent door een diep dal gegaan en bent nog steeds bezig daar uit te klimmen. De route die je afgelegd hebt was niet bepaald makkelijk. Je bent meestal zo sterk en positief, soms moet het verdriet en de spanning er toch uit.
    Niemand die daar vreemd van opkijkt.
    Gelukkig nu niks opvallends gezien en ook nog een extra check. Fijn dat je dat een goed gevoel geeft.
    Houd je haaks!

Laat een reactie achter bij Saskia Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>