Vanaf de dag van de chemo, welke op een dinsdag viel, tot en met het weekend erna ben ik enorm ziek geweest. Pfoe wat kun je je ellendig voelen. Het voelde als een hele zware griep met koorts, maar dan zonder daadwerkelijke koorts. Het medicijn prednison die mij moest helpen om de misselijkheid tegen te gaan werkte juist tegenovergesteld. Trilde in m’n bed als een rietje en redde het net om een kwartier uit mijn bed te zijn. Daarna plofte ik er weer uitgeput in. De donderdag was op zich best een redelijke dag. Toen dacht ik dat ik er weer een beetje bovenop was, maar niks was minder waar. De 2 dagen daarna waren erger dan de dagen ervoor. Overgeven zelfs, wat eigenlijk niet mocht omdat ik zoveel medicijnen slikte tegen misselijkheid.

De zondag ging het voor het eerst weer wat beter nadat ik bij mijn paard was geweest. Ik moest me wel laten brengen, want zelf rijden was nog geen optie. Had een wortel mee genomen voor Meagan. Ze stond lekker met haar vriendinnen in de wei te eten. Het waaide erg hard en dat vond ik heerlijk. Eindelijk weer buiten en vol de wind in mijn gezicht. Heb Meagan even uit de wei gehaald om te borstelen. Dat kostte al veel energie. Na een uurtje vertrokken we weer. Moe, maar enorm voldaan. Ik was weer bij mijn paard geweest, had de geur weer opgesnoven en was weer op de plek geweest waar ik mij het meest thuis voel. Vanaf dat moment ging het weer bergop.