Een nieuwe ochtend.. De zon schijnt hier al fijn. Ben toch maar van plan zo even naar buiten te gaan voor een wandeling, wat al erg vroeg is deze keer tijdens de kuur. Maar ik voel me niet misselijk en niet ziek. Alleen brak door de spierpijn, de enorme lading prednison en buikpijn. De prednison hoef ik gelukkig vandaag niet meer te slikken, dus de rode kleur in m’n gezicht en de warmte in m’n hele lijf kan weer gaan afzakken. De spierpijn komt door de beenmergspuit die ik gisteren heb gekregen van een verpleegster. Die was nog best wel een beetje pijnlijk. Werd in m’n buik gespoten. Ik begin steeds meer te wennen aan al die naalden, maar deze was toch best wel auwtsj. Vanochtend werd ik gebeld dat ik (waarschijnlijk volgende week) naar het UMCG moet voor een erfelijkheidsonderzoek. De uitkomst hiervan bepaald voor een heel groot deel het verloop van de uiteindelijke operatie. Ook nog best wel weer spannend dus. Heb geen flauw idee hoe zo’n onderzoek eruit ziet. Hoop dat ze me een beetje sparen door de spuiten, prikken e.d. achterwege te laten. We zullen wel zien.

Gisterochtend begon goed. Hoewel m’n hoofd een marathon wilde lopen en m’n lijf daar absoluut geen kracht voor had. Daar werd ik wel vervelend van. Kwam ook door de prednison. Halverwege de avond kwam ik even in een dip. Voelde me zwaar ellendig en ben maar lekker op bed gaan liggen. Heb er zo nu en dan behoorlijk de balen in dat m’n lijf steeds weer opnieuw op moet starten na zo’n kuur. En dan die ‘fijne’ bijwerkingen, wat ook weer afwachten is wat daar van uit gaat komen. Wie weet fiets ik wel zo door deze verdere kuur heen, maar het kan ook maar zo dat ik morgen m’n bed niet uit kan komen van beroerdheid. Het is vooral afwachten geblazen en tussendoor zoveel mogelijk blij zijn met de fijne momenten.