Afgelopen zondag ben ik voor het eerst weer naar m’n paard geweest. Afgelopen dinsdag was de tweede keer en woensdag was de derde keer. Met een hoop kunst- en vliegwerk is het me gelukt om zelfs even een paar rondjes op Meagan te rijden! Het rijden zelf ging prima, maar het op- en afstappen vergde even flink wat moeite. Ik was heel erg blij toen ik weer op d’r zat. Het is een onbeschrijflijk gevoel om alweer zover te zijn dat dat kán. Hoewel.. eigenlijk kan het nog niet echt.. Mijn lichaam is er eigenlijk nog veel te zwak voor. Vandaag is het vrijdag en ben ik nog niet weer bij Meagan geweest. De afgelopen dagen zit ik het liefst lekker buiten in een stoel. Ben erg moe de laatste dagen. Meer dan anders. Dat heeft ook te maken met de bezoekjes aan Meagan o.a. Die waren, achteraf gezien, toch een beetje teveel van het goede. Maar ja, spijt heb ik er absoluut niet van. Ik verwacht dat ik morgen nog een offday heb en dat ik zondag wel weer zover ben dat ik Meagan weer een bezoekje kan brengen.

Vanochtend had ik een afspraak bij de bestralingsarts. Mijn eerste afspraak op de afdeling Radiotherapie. Vind het jammer dat deze afdeling los staat van het ziekenhuis, want het ziekenhuis voelt al zo vertrouwd. Gelukkig hebben de mensen op de afdeling Radiotherapie óók witte jassen aan. Tja.. waar je al niet blij van kan worden. Toch nog íets van herkenning. Vandaag had ik er een kennismakingsgesprek. De arts wilde aan de hand van een lichamelijk onderzoek vast stellen hoe het met mij is gesteld na de chemo’s en operatie. Ze concludeerde dat ik m’n arm nog wel wat hoger moet leren doen, om klaar te zijn voor de bestraling. Het enige wat ik dacht was: ‘We zijn pas 2 weken verder, wat verwacht je nou?!’ Tijdens de bestraling moet mijn oksel ook worden meegenomen en moet ik mijn arm hoog kunnen leggen. Ze zei wel dat zoals het er nu voor staat het heel normaal is. Ik ga dus ‘vrolijk’ door met oefenen en hoop over 2,5 week klaar te zijn voor de eerste bestraling. Zo lang duurt het dus nog voor ik met de eerste bestraling begin. Op zich wel positief voor de wond. Die heeft nu langer de kans om te herstellen. En ik heb nog 2,5 week de tijd om mijn arm klaar te krijgen voor de bestraling. Dat moet makkelijk lukken, aangezien het nu pas 2 weken na de operatie is en ik ook nog eens een paar dagen mijn arm slecht heb kunnen bewegen vanwege het wondvocht. 2,5 week lijkt ineens enorm lang, gezien de sneltreinvaart waarmee alles is verlopen het laatste half jaar. Een paar weken vrij klinkt nu bijna als: ‘Later, als ik groot ben’. Het aanmeten van een rooster waarin ik bestraald ga worden schijnt nogal een berekening te zijn. Een natuurkundige moet eraan te pas komen om de hoeken te berekenen waar binnen de bestraling moet gaan vallen. Ze moeten ervoor zorgen dat er geen organen geraakt zullen worden. Om alles nauwkeurig te kunnen bereken moet er vooraf eerst nog weer een CT-scan worden gemaakt. Het is een raar idee dat ik op die plek vijf weken door zal gaan brengen. Ben benieuwd of ik die plek ook zal missen als de bestraling erop zit.

Voorlopig kan ik nog even een paar weken op krachten komen en hopelijk veel vitamine D én P in me op laten nemen..