Een vermoorde vis

Tijdens mijn bestralingsperiode ben ik iedere dag op en neer gereden door taxichauffeurs. Was comfortabel en een stuk minder vermoeiend dan zelf te moeten rijden. Tijdens de meeste ritjes had ik leuke gesprekken met de chauffeurs. Sommige daarvan waren serieus en ernstig, terwijl andere juist weer heel luchtig waren. Met één van hen, een wat oudere man, had ik tijdens één van mijn laatste ritjes een gesprek over vis. De man had kleinkinderen en had in zijn leven al veel van de wereld gezien. Het was zo’n man waar je direct respect voor kreeg als je met hem aan het praten was. Hij zei niet meer dan nodig was. Daar hou ik persoonlijk wel van. Hij had kleinkinderen waar hij trots over kon vertellen. Op een gegeven moment kregen we het over vis. Het zal best eens zo geweest kunnen zijn dat ik zei dat ik me had voorgenomen om eens per week een visje te halen bij de plaatselijke viskraam, in het kader van het verbeteren van mijn gezondheid, en hem dit vertelde. Hoe dan ook, hij vertelde me dat hij iedere week een haring haalde bij de viskraam. Toen ik ‘m zei dat ik nog nooit in m’n leven een haring had gehad, kon hij dit amper geloven. Hij zei dat ik geen echte Hollander was als ik dit nog nooit had gedaan. Het leek me onsmakelijk om een haring te eten en kon me niet voorstellen dat ik ooit zo’n vis naar binnen zou kunnen werken. Toch drong deze beste man erop aan toch écht eens een haring te moeten eten. Ik beloofde het hem en zei dat ik ‘m tijdens de volgende rit zou vertellen hoe ik het had gevonden.

De belofte die ik hem deed is meer dan een jaar geleden gemaakt. Ik heb de taxichauffeur na die ene rit niet meer gezien.

Een haring heeft me nooit echt aangesproken om te eten. Ze hakken de kop eraf van de vis, halen de organen eruit en laten de staart zitten. Koud en glibberig moet je dit ding dan naar binnen werken op de oer-Hollandse manier. Maar zojuist heb ik het gedaan. Ik ben naar de viskraam geweest en heb hier een haring en een broodje makreel gehaald. Eenmaal thuis durfde ik het pakketje waar de haring in zat nauwelijks open te maken. Had het gevoel een vermoorde vis te hebben gekocht ipv een gezond iets om te eten. Als de staart eraf was geweest dan had ik het een minder groot probleem gevonden. Toen ik me bedacht dat dit alleen puur een psychisch iets was, heb ik de staart maar laten zitten en probeerde ik te vergeten dat deze vis gisteren waarschijnlijk nog in de zee zwom en een fijn leventje leidde.. Wat natuurlijk niet lukte. Dat lijkt me logisch. Denk eens niet aan een banaan, en waar denk je aan? Juist.

Ik kan de taxichauffeur nu trots vertellen dat ik het heb gedaan: Ik heb een haring gegeten, met uitjes, op de traditionele manier! Ik weet niet of ik het zo snel nog eens zou doen. Vond het niet vies, maar ook niet heel lekker. Toch zal de taxichauffeur tevreden zijn. Hij moest ‘s weten dat ik een dik jaar later nog wel eens aan hem denk.


Reacties

Een vermoorde vis — 1 reactie

  1. Wat knap van je dat je een hele haring p hebt!
    Ik heb ooit 1 stukje geproefd en was meteen klaar ermee.

    Je zou bijna het taxibedrijf bellen in de chauffeur te vinden hè?!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>