Gisteravond was ik erg moe, maar wel voldaan moe. ‘s Ochtends zag ik er al zo naar uit om ‘s middags naar Meagan te gaan. Gelijk na het eten ben ik dan ook vertrokken. Heerlijk om weer naar buiten te kunnen. Het was aangenaam weer en eindelijk droog, dus ik besloot het ervan te nemen. Meagan stond lekker in de wei met haar vriendinnen. Haar daar uit halen was nog best een kunst gezien de hoeveelheid water die er was gevallen. We liepen naar de binnenbak waar ik haar zou gaan rijden. Mevrouw was een beetje dwarsig en had meer zin om d’r eigen gang te gaan. Draakje is het ook. Toch weer even mij uitproberen na periode van afwezigheid. Ze vond het ook niet nodig te blijven staan toen ik op d’r wilde stappen. Toen ik d’r duidelijk had gemaakt dat ze toch écht stil moest blijven staan en ik op d’r zat, wilde ze toch wel graag d’r eigen gang gaan. Zwaar geïrriteerd gaf ze een klein bokje toen ik d’r vanuit halthouden weer wilde laten stappen. Bij een nieuwe poging kwam ze zelfs een beetje omhoog. Het waaide nogal flink om de bak heen en dat vond ze een aanleiding om daar vooral aan aandacht bij te hebben. Ze wist zeker dat ze zich niet kon concentreren met die harde wind. Toen de wind dan ook even met een harde windvlaag een apart geluid veroorzaakte wilde ze dan ook gelijk wegsprinten met blik: “Zie je wel!! Daar is het al!” Het blijft ook wel een portret. Heb fijn gereden ondanks d’r karaktertrekjes en mevrouw vond het uiteindelijk ook allemaal wel best. Ze had graag gezien dat ik mee ging doen met haar toneeluitvoering. Helaas. Na een uur of 2 vertrok ik weer richting ‘huis’, met een omweg langs de snackbar. O wat had ik toch zin in patat. Het smaakte ook precies zoals ik had verwacht. Heerlijk.

Zometeen weer ritje naar het ziekenhuis. Deze keer voor het erfelijkheidsonderzoek.