Vandaag had ik voor het eerst een afspraak in het nieuwe ziekenhuis van Zwolle. De oude werd al gesloopt, zag ik. Ergens vind ik dat echt jammer. Het is wel ‘mijn’ ziekenhuis. Daar waar ik helemaal de weg kende en blind naar afspraken toe kon lopen. De afspraak vandaag met de oncoloog vond ik nog niet zo spannend, maar wat ik wél wat spannend vond was hoe het nieuwe ziekenhuis zou aanvoelen qua sfeer. Met een pendelbusje werden we opgehaald vanaf de halte bij de parkeergarage. Ik moet echt zeggen dat ze dat goed geregeld hebben! Die busjes rijden continue af en aan. Het heeft ook wel wat om met z’n achten in zo’n busje te zitten voor misschien net 2 minuten. Ik zag het niet zitten om naar de hoofdingang te lopen. Daarbij regende het nogal eens vandaag en wilde ik niet in een plensbui verzeild raken. Dan ga ik toch graag voor het gemak van zo’n busje. Het nieuwe ziekenhuis voelt nog weinig aan als een echt ziekenhuis. Hier en daar hangt er wel een ziekenhuisgeur, maar daar blijft het ook bij. Als ik mensen zag in witte uniformen moest ik mezelf er even aan herinneren dat die hier hoorden omdat we in het ziekenhuis waren. De weg die we moesten volgen naar de afdeling Oncologie deed aan als de entree van een dierenpark. Ik verwachtte ieder ogenblik de slingeraapjes tegen te komen die van palmboom naar palmboom zouden slingeren. Hele tuinen zijn er aangelegd in het ziekenhuis, voorzien van speciale bewateringsinstallaties. Hoewel het vinden van de Oncologie afdeling een eitje bleek kwam het ziekenhuis wel op mij over als één groot doolhof. Het hutje mutje in een wachtkamer zitten is er ook niet meer bij. Er zijn nu meerdere wachtruimtes waar je relaxt aan een tafel naar buiten kunt kijken of een blaadje kunt lezen. Wij moesten naar wachtruimte 61. Op de tafel lag een papier waarop stond dat iedere patiënt eerst naar wachtkamer 57 moest om zich daar te laten wegen. Het eerste wat ik zei was: ‘Ehh… is dit een Bananasplit grap?’ Ik zag het al voor me dat ik allemaal flauwe opdrachten moest uitvoeren voor zo’n computergestuurd iets. Ik zag het verband niet tussen een afspraak te hebben bij de oncoloog over medicatie en me van tevoren te moeten laten wegen. Ik heb me nog nooit hoeven te laten wegen voorafgaand aan een afspraak in het ziekenhuis.
In de wachtkamer waar ik wachtte op de oncoloog zat ook een vrouw die mij blijkbaar herkende. We schijnen elkaar een paar keer ontmoet te hebben bij de fysio. Ik had werkelijk geen flauw idee meer wie zij was en haar gezicht kwam mij ook totaal niet bekend voor. Ze vertelde dat bij haar de kanker terug was gekomen en ze niet meer te behandelen was. Zichtbaar geëmotioneerd vertelde ze dat ze dit eind vorige week te horen had gekregen. De uitzaaiingen bleken letterlijk overal te zitten. Ik schrok hier erg van. Ze had in juni nog een check gehad waarbij alles goed leek. Ze was vanwege maagklachten bij de huisarts terecht gekomen. Door dit verhaal vroeg ik de oncoloog of het niet verstandig zou zijn om een scan te laten maken om te zien of de kanker bij mij écht wel weg is. Hij stelde me gerust. Hij begreep dat ik even in de paniek was geschoten door het verhaal wat ik in de wachtkamer had gehoord. Hij legde duidelijk en uitgebreid uit waarom een volledige lichaamsscan niet wordt uitgevoerd. Ik begreep de logica erachter. Ik vroeg hem of het dan verstandig was om bij de minste twijfel gelijk het ziekenhuis te moeten bellen. Ik weet niet meer zo goed wat hij hierop antwoordde, maar in grote lijnen zei hij dat ik weer opnieuw vertrouwen moet leren krijgen in m’n eigen lichaam. O ja, ik zei dat ik me over het algemeen genomen normaal niet heel erg veel zorgen maak, maar dat ik ineens grote twijfels had dankzij het verhaal in de wachtkamer. Ik vertelde hem dat ik mijn goede en slechte dagen heb maar dat het over het algemeen genomen best goed gaat. Dat ik afleiding zoek buiten de deur, veel beweeg vooral zodra ik (veel) pijn heb en fysiotherapie volg. Hij zei: ‘Ik vind je moedig.’ Over drie maanden heb ik opnieuw een afspraak met mijn oncoloog. Eerst heb ik volgende maand mijn tweede check bij de bestralingsarts.
Ik wilde graag blijven in het ziekenhuis. Het restaurantje wat in het ziekenhuis zit zag er heel toegankelijk uit. Ik zag een paar heerlijke stoelen staan en zag mezelf daar al zitten. M’n aandacht werd al snel getrokken naar het winkeltje met in de vitrine o.a. een beeldje van een paard. Ze hebben er ook de meest prachtige sjaals had ik opgemerkt. Ik had er nog wel uren rond kunnen lopen, maar de moeheid had allang flink toegeslagen. Volgende keer maar weer op vervolgtocht.