De linac 2: Een nieuwe vriendschap is geboren

De hormoontherapie is sinds gisteren een feit. Dat ik door gebruik van deze pillen meer kans heb op een longembolie, dat moet ik maar even voor lief nemen. Wel sta ik daardoor onder strengere controle bij de oncoloog. Dat is een fijn idee. De hormoonspuit zal de huisarts morgen bij mij inbrengen. Het is een joekel van een spuit met een enorme grote (en dikke) naald eraan. Nu ben ik al wel wat pijn gewend, dus zal die paar seconden pijn door de spuit ook wel uit te houden moeten zijn.

Vanochtend had ik mijn eerste bestraling. Een vriendelijke taxi-chauffeur haalde me van huis op. Mijn dag was al goed toen ik zijn geweldig luxe auto zag. Ik, als behoorlijk autogek, vergat daardoor direct dat deze mij naar het ziekenhuis zou vervoeren. Ik haastte me naar de auto en ging zitten op de licht lederen stoel. Ja hoor, de stoel zat mij als gegoten. De rit was binnen no time voorbij. Al kletsend met de taxi-chauffeur kwamen we aan bij de ingang van de Radiotherapie. Ik was behoorlijk aan de vroege kant. Ik ging zitten op een stoel waar ik de wachtkamer mooi kon overzien en kon me goed vermaken met het kijken naar mensen. Al eerder dan gepland kwam de bestralingsarts mij ophalen. Twee jonge mannen zouden me door de bestraling heen helpen. Omdat mijn ‘mooie’ tekening al behoorlijk vervaagd was moest deze eerst bijgewerkt worden. Daarna moest ik in de juiste houding gelegd worden op die plank van een tafel. Daar ging wel eventjes tijd in zitten. M’n armen moest ik weer leggen in een frame en er werd ook weer een frame boven m’n ribbenkast vast gemaakt. Hier zat een grote punt aan waar ik licht tegenaan moest drukken wanneer ik een flinke hap adem nam en adem vast moest houden. Met zo’n bestralingsapparaat die dicht langs me heen draaide voelde ik me al met al toch wel een beetje claustrofobisch worden. Om de paar tellen moest ik m’n adem weer vast houden. Natuurlijk stelde ik me voor dat ik vast een hoestbui zou kunnen krijgen. Als je daar maar lang genoeg aan denkt dan kun je ‘m vanzelf aan voelen komen natuurlijk. Het was de kunst om m’n ogen dicht te houden en me te focussen op m’n ademhaling.De bestraling zelf was met 10 minuten voorbij. Het voorbereidingswerk duurde langer. Morgen mag ik weer. Dan mag ik weer onder de Linac 2. Ik zal ‘m nog gaan missen als de 5 weken om zijn straks.


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>