De dagen zoals ze gaan

Alles gaat een beetje z’n gangetje. Ik ben nog steeds vooral erg moe en kan me slecht concentreren. Daarom doe ik ook zo min mogelijk wat lang mijn aandacht vraagt. Ik probeer om de 2-3 dagen naar m’n paard te gaan en soms lukt het om twee dagen achtereen te gaan. Dan rijd ik een kwartier – half uurtje om er vervolgens tevreden vanaf te komen. Afgelopen zondag heb ik zelfs een drafje ingezet. Dat was eigenlijk om van die ellendige dazen en vliegen af te komen, maar eenmaal in draf viel het mij niet tegen. Wel ben ik snel buiten adem en heb ik snel last van mijn schouder. Maar ik zal toch zeker zo’n 10 minuten gedraafd hebben al met al. Een week of wat geleden ben ik voor het eerst naar de supermarkt geweest. Wat een ellende om boodschappen te doen in een winkel waar zoveel keus is. Zoveel kleuren, beelden en beweging die m’n aandacht opeisen. Kiezen tussen twee producten word ik wanhopig van. Alleen het ‘moeten’ maken van een keuze legt al zoveel druk op mij dat ik gelijk blokkeer. Zo gaat het met alles. Vraag mij zoiets simpels als: ‘Wil je koffie of thee?’ en je loopt al het risico iets naar je hoofd gesmeten te krijgen. Al zou ik dat nooit echt doen natuurlijk, maar de intentie is er.

‘s Ochtends lig ik nog lang op bed wanneer ik eenmaal wakker ben. Ik bedenk me eerst hoe ik me voel, al is dat nog niet heel duidelijk te zeggen op dat moment. Pas na een uur of 3 komen ik van bed af. Dan heb ik een aantal Donald Duck’s versleten en al stiekem m’n laptop opgestart. Dat zijn maar korte verhaaltjes, waardoor ik al een beeld krijg van mijn concentratievermogen van die dag. Zodra het me lukt om de laptop op te starten weet ik dat m’n hoofd in ieder geval íets aan kan. Ik bekijk even de laatste berichten op Facebook, Twitter en ga vervolgens naar de site van het AD om het laatste nieuws te lezen. Zo ben ik ‘s ochtends al behoorlijk op de hoogte van wat er zich in de wereld afspeelt. Uiteindelijk bekijk ik mijn e-mail. Het is vaak pas begin van de middag dat ik m’n bed verlaat. Dat geeft niks, want mijn lichaam geeft aan dat het zo lang de tijd nodig heeft om op te starten. En echte verplichtingen heb ik toch weinig.

In mei volgend jaar doe ik mee met een voetbalcompetitie, speciaal voor kankerpatiënten. De site is nog in de maak, maar je kunt alvast op www.ikvoetbaltegenkanker.nl een kijkje wagen. Er zullen bekende Nederlanders mee voetballen. Het lijkt me in ieder geval al een hele ervaring met zoveel gelijkgestemden een dagje op te trekken.

 

M'n haar groeit lekker door

M’n haar groeit lekker door


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>