De vrijdag was ik nog erg moe. Voelde me gelijk alweer moe toen ik eenmaal wakker was. Echt heel goed geslapen had ik ook niet. Vroeg me af hoe laat het ontbijt zou komen, want ik had best zin in iets. Werd wakker gezongen door de merels in de bomen naast de kamer wat wel weer een fijn gevoel gaf. Ik was nog niet half wakker of er stond al een verpleegster aan m’n bed. Ze mat m’n bloeddruk en temperatuur. Temperatuur was 37,6. Kon me herinneren van de vorige keer in het ziekenhuis dat m’n temperatuur ‘s ochtends 36,8 was. Heb de verdere dag maar een beetje over me heen laten komen. Voelde me nog erg duf van de operatie.

Naast mij op de kamer lag een man van begin 50. Hij was betrokken geraakt bij een verkeersongeval en was overreden door een auto op de snelweg twee weken eerder. Eerste dagen was hij in coma gehouden. Hij had een verbrijzelde schedel en had zo’n beetje verder alles gebroken wat je maar kunt breken. Zijn kaken waren op elkaar geschroefd, maar praten kon hij nog wel. Eén been had hij compleet in het gips. De andere zat onder enorme littekens. Hij had al een gezichtsreconstructie ondergaan.Het was een wonder dat hij het ongeval had overleefd en een nog groter wonder dat de prognose is dat hij er weer helemaal bovenop gaat komen. We raakten aan de praat. Wat me nog het meest is bijgebleven is dat hij zei dat hij wel erg veel geluk had vergeleken met mijn situatie. En dat kwam uit de mond van iemand die het meest vreselijke horror-ongeluk had overleefd (!!!!!) Kon er niet bij. Ik vond juist dat ík geen reden had tot klagen als ik mijn situatie vergeleek met die van hem. Hij zette vrijdag zijn allereerste stapjes met een looprek. Wat was ik trots dat ik hier getuige van  mocht zijn! Een paar uur later moedigde hij mij aan toen ik voor het eerst weer uit bed kwam en alleen gesteund door verpleegster op m’n benen kon staan. De w.c. leek eindeloos ver weg te zijn. Ben blij dat ik met zoveel positiviteit op één kamer mocht liggen.

Ik zag erg op tegen het moment dat ik de wond onder ogen moest komen. Dit gebeurde zaterdagochtend. Ik had de verpleegster verteld dat ik er heel erg tegenop zag. Het was ook regelrechte horror toen ik inderdaad voor het eerst de wond zag. Ik kon me niet voorstellen hoe ik hier ooit mee zou kunnen leven. Ik zag een enorm litteken tot onder m’n oksel. Moest mezelf in de spiegel bekijken. Daar stond ik dan…nog bijna haarloos, geen wimpers, wenkbrauwen en krom staand van een gehavend lichaam. En dit zou mij beter moeten maken??!! Door alle spanning stond ik op het punt flauw te vallen. De verpleegsters moesten me snel op bed leggen. De confrontatie werd even gestaakt. Eind van de ochtend zou ik ontslagen worden uit het ziekenhuis en weer in de wereld staan.