Conditie op dieptepunt

Vandaag is het de vijfde dag na de operatie. Typen met 1 hand ben ik inmiddels behoorlijk handig in geworden. Ik kan nog vrijwel niks met m’n linkerarm. Ik kan met m’n linkerhand wel gebruiken om iets vast te pakken, maar een half glas water is dan al teveel. Ik ondersteun met linkerarm dag en nacht met een kussen. Anders doet m’n schouder teveel pijn, gaat de wond trekken en heb ik kans op oedeem. De hele dag door slik ik nog paracetamol. Dat is nog wel nodig. Vooral voor de nacht en begin van de ochtend. Het opstarten van de dag blijft een uitdaging. Voordat ik uit bed kom heb ik al rek-oefeningen met m’n arm gedaan om met wat minder pijn op te kunnen staan. Vandaag was de dag dat de verbandpleister verschoont moest worden. Daar zag ik best tegenop. Ook om hoe de wond eruit zou zien. Het horrorbeeld van de eerste keer achtervolgt me de hele dag. Zodra ik m’n ogen dicht doe dan ben ik weer in het ziekenhuis. Ik heb de wond vandaag niet bekeken. Misschien dat ik donderdag mee kijk, als er weer een nieuwe pleister op moet. Omdat ze op 2 punten de zenuwen hebben doorgesneden voel ik daar niks meer. Dat is een gevoel waar ik erg aan moet wennen en ik nog niet erg prettig vind. Vrijdag moet ik voor controle weer naar het ziekenhuis. Al met al heeft de operatie tot nu toe een grote geestelijke impact. Logisch ook natuurlijk. Had niet verwacht dat ik dit nog veel moeilijker zou vinden dan de chemo’s. En díe vond ik al loodzwaar. Mijn conditie zit ook op een dieptepunt. Na een rondje te hebben gelopen buiten van net 10 minuutjes dacht ik de ‘finish’ even niet te kunnen halen. Compleet buiten adem was ik toen ik weer terug was. Zoiets als me aankleden kost ook enorm veel energie. Ik moet over iedere beweging nadenken om pijn voor te zijn..áls ik die al kan vermijden. Meestal lig ik direct na het aankleden alweer even op bed. M’n energie is er dan alweer doorheen. Op dit moment lig ik ook weer even op bed. De wond begon weer behoorlijk pijn te doen en ben daarom met pijnstillers maar weer in bed ‘geploft’. Toch heb ik het vandaag al een groot deel van de dag buiten bed kunnen redden. Er zit wel vooruitgang in gelukkig.

Het is mijn doel om zaterdag weer bij Meagan te kunnen zijn. Daar werk ik hard aan.


Reacties

Conditie op dieptepunt — 2 reacties

  1. Ik vind je een kanjer. Het is veel moeilijker dan dat ik me kan voorstellen, ik heb dit niet meegemaakt. Verdriet, angst, vermoeidheid..hoewel het ” logisch” is is het daarmee niet minder vervelend.
    Maar ondanks al die emoties lees ik ook weer een doel, kracht, hoop, en zo onnoemlijk veel moed. Daarin ben je ontzettend inspirerend.

  2. Het heeft zijn tijd nodig. Maar ik snap het wel dat je je zo voelt.
    Het is ook niet niks.
    Kop op meid, het komt goed. Alleen erg vervelend die tussentijd dat het genezen moet.
    Je bent een kanjer!!!

Laat een reactie achter bij dorry vogels Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML-tags en -attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>