Vanochtend al vroeg in de auto om op tijd op de dagbehandeling te zijn van het ziekenhuis. Deze keer voor de allerlaatste keer. Ben blij dat de laatste kuur erop zit, hoewel in de vriendelijke medewerkers wel zal missen. Die hebben de uurtjes op de dagbehandeling zo fijn mogelijk voor me gemaakt. Het aanprikken ging deze keer in één keer goed. M’n bloed liep zelfs door het slangetje weer terug, wat betekend dat m’n bloed in een dag tijd toch al een stuk dunner is geworden. Erg positief voor wat betreft de longembolie. Hoop dat de bloedpropjes snel zullen oplossen en verdwijnen. Maar vandaag dus de laatste kuur. De 6e. In november begonnen en nu klaar. De tijd is toch wel vreselijk hard gegaan. De afgelopen maanden bestond mijn leven uit per keer 3 weken. Steeds weer opnieuw opbouwen en vervolgens weer onderuit gehaald worden door de chemo’s. Ik was het dan na de vorige kuur echt al spuugzat. Je wordt niet alleen lichamelijk onderuit gehaald, maar geestelijk doet het ook heel wat met mij. Vanochtend zat naast mijn in de behandelkamer een wat oudere vrouw die nierkanker heeft met uitzaaiingen door d’r hele lijf. Afgelopen januari vastgesteld en blijkt niks meer aan te doen te zijn in de zin van genezing. Heftig. Toch is ze een behandeltraject in gegaan op verlenging van haar leven met enkele maanden. Je maakt wat mee in zo’n behandelkamer. Bijzonder vond ik het hoe positief deze vrouw nog in het leven staat. Ze wandelt iedere ochtend al om 06:00 buiten en fietst ook veel om haar conditie op peil te houden. Ze zit absoluut niet bij de pakken neer, hoewel ze wel aangaf dat de avonden voor haar wel moeilijk zijn. Ik zal het contact met andere kankerpatiënten missen.

Het is nu aansterken geblazen voor de operatie die ingepland zal worden na de MRI. Deze scan vind over ca 2 weken plaats. Ik hoop dat ik een beetje normaal door deze laatste kuur  heen kan fietsen zonder al teveel nieuwe bijwerkingen. Morgen hopelijk rustig wakker worden en rustig de verdere dag vervolgen.