Zo ‘ineens’ heb ik een ernstige vorm van borstkanker.

Ik ben pas 27 jaar. Dus alles staat op z’n kop wat eind oktober van dit jaar begon met het voelen van een verhard stukje

Toch maar naar de huisarts om onzekerheid weg te laten nemen.. Daar was de huisarts er niet helemaal gerust op en verwees me door naar het ziekenhuis, het Sophia ziekenhuis in Zwolle.

In het Sophia eerst een echo gehad en daarna een röntgen. Ik maakte me niet heel erg druk. Ging er vanuit dat ik hooguit een ontsteking zou hebben.
Ik was net goed en wel weer thuis uit het ziekenhuis en werd gebeld door de huisarts. Of ik thuis was, vroeg hij.
Vervolgens zei hij: ‘Ik heb slecht nieuws. Het is kwaadaardig’.
Voelde m’n benen niet meer. Kon er niet meer op staan.
Herinnerde me dat kankerpatiënten wel vaker zeggen dat de grond onder je voeten vandaan wordt geveegd bij zulk nieuws.
Dat is dus letterlijk zo.
Heb m’n moeder gebeld of ze me met spoed op wilde halen om me naar de huisarts te begeleiden. Hij wilde er pas uitgebreider op in gaan als hij me persoonlijk even zou zien.
Het ritje (van normaal ca 10 minuten) naar de huisarts was nu hels lang.
Ik brak in de wachtkamer en voelde een doodsangst.

Gesprekje met huisarts was vreselijk. Logisch natuurlijk.
Hij vroeg me of ik het gevecht aan wilde gaan. Daar was geen twijfel over. ‘Natuurlijk!!! Ik heb geen keus!’ , zei ik.
Hij zou met spoed een mail naar de chirurgie sturen. Die zouden een afspraak voor mij maken voor het onderzoek-gebeuren.
Afgelopen dinsdagochtend had ik nieuwe onderzoeken. Een echo, een punctie en er werden 2 biopten afgenomen.
Die middag moesten we (ouders en ik) weer in het ziekenhuis komen om de uitslag te horen.
De vrouw die me ophaalde keek zwaar ernstig en uit het veld geslagen.
Eenmaal in haar kantoor waren er ook 3 collega’s van haar die precies zo keken.
‘Ik heb slecht nieuws’, zei ze. ‘De tumor is kwaadaardig en al groot’.
Operatie is op het moment geen optie. Ook omdat er uitzaaiingen zijn. Er zal uiteindelijk wel een operatie komen, maar die zal niet meer borstbesparend kunnen zijn.
Ik kreeg even geen lucht meer. Wist niet wat ik moet zeggen. Hoofd blockte.
Ik zou de zwaarste chemo gaan krijgen om de tumor onder controle te kunnen krijgen.

Een paar dagen later stond al een scan en dag later een MRI gepland, om in beeld te brengen waar de uitzaaiingen al zaten.
Vervolgens zou er een lang weekend overheen gaan voor ik de uitslag zou krijgen.
Eind oktober was ik nog ‘gezond’. Nog geen week later ben ik ernstig ziek verklaard en bestaan de dagen uit grote onzekerheid en enorme paniek.
Ene moment ben ik positief en andere moment stort ik weer in. Denk dat iedere patiënt dat zo ervaart, al voel ik me niet ziek.
Merk dat het me helpt om veel van me af te praten en te schrijven.

Vandaar deze blog.