Met mijn arm gaat het gelukkig al stukken beter. De antibiotica heeft z’n werk goed gedaan. Doordat ik m’n arm 1,5 week zeer slecht heb kunnen gebruiken heeft m’n arm wel weer achterstand opgelopen qua beweeglijkheid. Ook het litteken heeft te lijden gehad onder het nauwelijks kunnen gebruiken van mijn arm. Die is ook strakker komen te staan. Daarvoor heb ik speciale oefeningen mee gekregen van mijn fysiotherapeut. Omdat een ontsteking ook geldt als een overbelasting van de arm, is het van extra groot belang om mijn arm goed in beweging te houden. Een gevolg van overbelasting kan het optreden van vocht in die arm zijn. Met een A4tje vol oefeningen die ik iedere dag doorloop zal er hopelijk geen vocht op gaan treden.

Afgelopen donderdag had ik mijn eerste check in het ziekenhuis. Eerst bij de bestralingsarts en daarna bij de regieverpleegkundige. Gelukkig was alles goed. Voelde toch wel als een grote opluchting. De hersteloperatie kan vanaf een half jaar na de laatste bestraling plaats vinden. Mijn laatste bestraling had ik op 26 juni, dus vanaf eind december zou ik onder het mes kunnen. Ik wil wel weer zoveel mogelijk fit en goed voorbereid de operatie in gaan. Om alvast een beeld te krijgen hoe die operatie er ongeveer uit zal gaan zien heb ik over 2 weken al een afspraak met de plastisch chirurg. Er zijn ook mensen die niet voor een hersteloperatie kiezen. Die keuze respecteer ik en begrijp ik ook. De reden waarom ik wél voor een hersteloperatie kies is omdat ik nog vrij jong ben en niet de rest van m’n leven er ‘verminkt’ bij wil lopen. De enige reden wat mij zou weerhouden van deze operatie is angst. Vooral de angst voor het onbekende. Dat is voor mij geen reden meer om de operatie maar te laten zitten. Ik weet dat ik in goede handen ben ik het ziekenhuis. Dat heeft de ervaring wel geleerd de laatste maanden. Eerst heb ik voor binnenkort nog een afspraak bij een bedrijf staan die borstprotheses maakt. Die wil ik toch graag laten aanmeten. Ik heb nu nog een soort noodprothese, van stof. Op zich niks mis mee, maar die verschuift snel en wordt snel wat vies.

De dagen vind ik nog steeds bijzonder.. Soms bijzonder verdrietig en dan weer bijzonder fijn. Zodra ik wakker word ‘s ochtends ben ik weer in het ziekenhuis in m’n hoofd. Gelukkig heb ik geen vervelende dromen over het ziekenhuis of de behandelingen. Wel heb ik in vrijwel alle dromen die ik droom kanker. Dat zal ook nog wel even zo blijven, denk ik.

Op een andere manier bijzonder is het om het paardrijden weer op te pakken. Het gemak waarmee het rijden nu gaat in vergelijking tot een jaar terug. Tot vorig jaar was ik behoorlijk bezig met het verwezenlijken van rijtechnische doelen die ik mezelf had gesteld. Daar lag zó mijn focus op dat daardoor het rijden juist lang niet altijd even goed ging. Juist door de druk die op het rijden lag. En dat voelt mijn paard maar al te goed aan. De afgelopen maanden heb ik niet veel kunnen rijden, maar de keren dat ik heb gereden ging het erg goed. Afgelopen weekend heb ik ook weer even gereden en vanwege mijn wat verbeterde concentratie en conditie kon ik het deze keer wat langer volhouden. Mijn paard liep als een zonnetje. Pakte alle oefeningen met gemak op. Mijn zit is ook een stuk verbeterd in de zin van dat ik op kan stappen en gelijk zít. Eerder had ik even de tijd nodig om m’n lichaam los te krijgen, maar daar is nu geen sprake meer van. Of dit nu aan de fysiotherapie ligt of het puur een mentaal stukje is.. zeg het maar. Ik ben er in ieder geval erg blij mee.