Ik wilde deze brief aan jou beginnen met ‘beste kanker’. Maar zo best ben jij helemaal niet.

Je hebt mijn lichaam kapot gemaakt. Je hebt mij ziek gemaakt zonder dat ik dit zelf door had.

En wel zo ziek dat mijn leven in gevaar was.

Chemotherapie was het eerste middel om jou kapot te krijgen. Hardnekkig was je. Dat bewees je door opnieuw te gaan groeien na de laatste chemo.

Het was een gevecht tussen jou en mij. Opgeven was geen optie. Hoe ziek ik ook was.

Mijn lichaam raakte zo verzwakt dat ademhalen al energie kostte. Je realiseert het je vast niet. Misschien heb je er zelfs wel om gelachen. Maar ik wist dat ik als laatste zou lachen.

Vechten zou ik. Dagen waren er dat ik niet van mijn bed af kon komen. Overleven was het enige doel.

Tijdens de operatie werd jij verwijderd. Ik weet hoe graag je had willen blijven zitten om verder te groeien. Helaas was ik jou allang spuugzat. Je moest eruit. Je had meer dan genoeg schade aangericht.

Het enige wat nog resteerde waren bestralingen om jouw eventuele kleine nakomelingen kapot te maken. De foetus-kankercellen vernietigen, zodat al jouw sporen nooit meer vindbaar zouden zijn.

En nu leef ik nog steeds. Meer dan ooit zelfs. Je hebt je doel gemist.

Helaas voor jou, gelukkig voor mij.

Vaarwel.