Mijn tweede controle was gelukkig goed. Wat een opluchting weer! Ik heb het er wel steeds erg moeilijk mee om de gang naar het ziekenhuis te maken en daarna weer door te gaan met het ‘normale leven’. Het liefst zou ik in het ziekenhuis willen blijven. Het liefst zou ik daar gaan wonen. De omgeving is veilig en er zijn altijd kundige mensen in de buurt om me te helpen. Ook al denk ik wel dat ik na één dag mijn paard al erg mis en ook het buiten zijn. Ik had mijn tweede controle op de afdeling Radiotherapie. Dus op de bestralingsafdeling. Toen ik de geur rook van de afdeling bij binnenkomst, kwamen alle behandelingen, onderzoeken en uitslagen weer messcherp naar boven. Ik hoorde weer het geluid van de Linac 2, het bestralingsapparaat waarmee ik bestraald ben. Die hoorde ik in m’n gedachten. Ik voelde zomerse warmte. Na even nadenken concludeerde ik dat dit kwam doordat ik de meeste van mijn bestralingen heb gehad terwijl het buiten erg warm was. Het is niet erg makkelijk om het gewone leven weer op te pakken, omdat ik constant geconfronteerd wordt met het ziek zijn geweest. Ik heb controles, volg fysiotherapie in het kader van mijn herstel, heb gesprekken met mijn psychologe… en volgende week start ik met een cursus met lotgenoten… Bijna mijn hele week staat nog in het teken van herstel. En dan nog niet te spreken over het aan- en uitkleden waarbij ik steeds geconfronteerd word met het litteken.

Gisteren heb ik een beetje een te drukke dag gehad. ‘s Ochtends was ik even op de koffie bij de huiseigenaren van mijn huisje, ‘s middags heb ik onverwachts een bosrit gemaakt met mijn paard en ‘s avonds had ik ook nog weer een afspraak. Dat maakt dat ik vandaag een aardige offday heb. Ben erg moe en kan mezelf niet echt motiveren om iets te gaan doen. Dat het buiten aardig koud is motiveert ook niet om naar buiten te gaan. Ik accepteer dat het vandaag even wat minder gaat. Boodschappen heb ik gelukkig al in huis, dus ik hoef niet persé mijn huis uit vandaag. Even een bezoekje brengen aan m’n paard zal me waarschijnlijk wel helpen, dus daar werk ik vandaag naar toe. Slapen doe ik sinds een paar dagen weer aardig goed. Ik slik om de dag Melatonine. Een lichaamseigen stof in principe die je lichaam aanmaakt tijdens het slapen. Dit neem ik een paar uur voordat ik naar bed ga en voel me daardoor al vrij snel moe worden, waardoor ik naar bed wil om te slapen. Dat heb ik lang niet gekend. Ik heb nog aardig veel last van de Tamoxifen. Gewrichtspijn, botpijn en spierpijn zijn veel en vaak voorkomende klachten. Hier is weinig tegen te doen. Het zorgt ervoor dat ik me vaak heel moeilijk warm kan houden en zo tegen de ochtend voor het eerst wakker wordt, rillend van de kou. Ondanks mijn 3 dekens’. Vaak strompel ik ‘s ochtends uit bed. De gewrichten van m’n voet tot en met m’n knie lijken op slot te zitten. Zodra ik even in beweging ben dan gaat dat wel weer wat beter. Ondanks alles mag ik niet klagen hoe het nu gaat. Ik heb de tijd om te herstellen en krijg daar de kans voor. Het gaat goed in m’n eigen huisje en het zorgen voor mezelf. Ik heb lieve mensen om me heen en heb een paard waar ik iedere dag heen kan. Ik word ‘s ochtends wakker met lucht. Na een dubbele longembolie te hebben gehad vind ik dit nog steeds een cadeau, om wakker te kunnen worden met genoeg lucht in m’n longen.

Komende dinsdag start de cursus met lotgenoten. Volgende maand heb ik weer een afspraak in het ziekenhuis en krijg ik ook in die maand mijn derde Lucrin spuit.