Vanochtend maar eens weer een poging gedaan tot haar wassen, wat uiteindelijk meer hoofd wassen bleek. Haar viel er bij duizenden tegelijk uit bij één enkele sopbeweging over mijn hoofd. Had er uiteindelijk meer werk van de hele douche weer te ontdoen van alle haarplukken. Daarna mijn hoofd maar eens laten luchten. Muts even af gelaten. Moet zeggen dat ik ‘m liever op heb. Voelt toch een stuk completer dan zonder. En daarbij blijft het haar ook netjes in m’n muts zitten ipv dat ik het overal ‘rond slinger’.

Het is vreselijk koud buiten vandaag. Brr… Het enige wat ik buiten heb gedaan is vetbolletjes ophangen voor de vogels. Natuurlijk in de boom voor mijn slaapkamer, zodat ik ze kan spotten vanuit bed. Best wel eigenbelang dus ook. Lekker voor de vogels en fijn voor mij om naar te kijken. Dat heet nou een win-win situatie toch? Het is wat betreft het weer ‘fijn’ dat ik nú ziek ben in plaats van hartje zomer. Zonlicht kan mijn huid slecht verdragen door de chemo’s, dus dan komt deze winterperiode toch wel mooi uit. Zon is er weinig en het is een stuk aanlokkelijker om binnen te zitten dan buiten rond te struinen. Een wandeling zit er dus voor vandaag niet in. Puur vanwege die ijskoude harde wind. Dan maar weer fijn opgerold in dekentje. Helaas zorgt chocolademelk weer voor teveel slijmophoping in m’n keel, dus dan is kop thee een goede vervanger. Groene thee natuurlijk..

Een leuk nieuwtje is dat ik permanent ga verhuizen naar de plek waar mijn paard staat. De plek waar ik nu al logeer zolang ik me goed voel. Dus dan ben ik hier geen logé meer, maar mede-bewoonster van de voor mij mooiste plek van Nederland. Ik ben straks echt een inwoonster van Ruinen (Dr). Sommigen nemen hun paard aan huis en ik doe het juist omgekeerd. Ik ga bij mijn paard wonen. Kan het nog steeds niet helemaal bevatten. Deze plek is enorm belangrijk voor mij geworden. Helemaal nu ik ziek ben. Ben hier Corine Vogelaar heel erg dankbaar voor. Gelukkig vind zij het ook alleen maar erg gezellig, maar toch blijf ik het heel bijzonder vinden dat ze deze voor mij zo belangrijke plek ter beschikking stelt om te delen. Ik ben in Drenthe geboren en heb altijd gezegd dat ik zo graag weer terug wil naar Drenthe. Dat is toch echt de provincie waar ik mij sowieso al meer thuis voel dan waar dan ook. Binnenkort gaat het gebeuren.

Meagan in haar stal

Ik werd vanochtend fijn wakker in mijn logeerbed op stal. Hoorde Meagan hinniken vanuit mijn bed. Gisteravond heerlijke spinazietaart gegeten als avondeten. Tegenwoordig bedenk ik me bij alles wat ik eet wat erin zit wat mij gezonder kan helpen zijn. In spinazie zit ijzer, dus niet verkeerd. Vroeg me af of ik me de volgende dag als een Danoontje powerrr door de dag zou bewegen, maar dat is helaas nog niet het geval. Wel voel ik me oke en alweer sterker dan gisteren. Hoofd heeft beetje last van hoofdpijn die in verte van zich laat horen en de termostaat in m’n lijf werkt nog niet weer helemaal zoals het zou moeten, maar ach.. Dan maar lekker opgerold in een deken op bed liggen. Heb vanochtend fijn mee geholpen met het naar buiten zetten van de paarden. En voordat ik goed en wel aangekleed was eerst al even Meagan geknuffeld. Fijn begin van de dag. Merk dan toch wel dat zoiets al veel energie kost, maar gelukkig levert het ook veel positieve energie weer op.

Gisteren spotte ik een boek op m’n logeerbed. Het heet ‘Gevangen in stilte’ van de schrijfster Grace Gawler. Het gaat over het ontstaan van borstkanker, welk type vrouwen met borstkanker te maken hebben, ervaringen van vrouwen en hoe te overleven én genezen. Erg intrigerend boek. En dat zeg ik als iemand die normaal gesproken een hekel heeft aan het lezen van boeken. Daar heb ik nooit het geduld voor (gehad). (Het enige wat ik graag wilde lezen waren boeken over paarden. Trainingsvormen e.d.) Tot nu toe herken ik iedere beschrijving die in het boek wordt gegeven bij het soort standaard type. Alsof ik over mezelf lees. Dat leest prettig en geeft me nieuwe positieve inzichten.

Het is bijzonder hoeveel mijn paard betekend in dit proces. De zondag na mijn eerste kuur wilde ik persé naar mijn paard. Dat is vanaf mijn ouders zo’n drie kwartier met de auto. Auto rijden kon ik zelf nog niet, dus m’n vader bracht me voor een uurtje. Dat was ook precies genoeg. Daarna voelde ik me een stuk sterker en fitter.

Het is ook echt geweldig lief dat stalhoudster waar mijn paard staat een slaapkamer voor me heeft ingericht met uitzicht op de paardenstal. Niet te beschrijven wat dit doet met mijn herstel ten positieve. Lekker naar buiten kunnen wanneer ik wil, paard even een knuffel geven wanneer ik wil.. Allemaal dingen die me enorm helpen. Ik heb zelfs alweer gereden op mijn paard. Niet heel erg actief, maar dan is alleen het erop zitten al zo heerlijk. Mee deinzen in beweging die Meagan maakt is ook fijn voor mijn lijf om te ontspannen. Daar zit ook veel spanning in. Logisch ook. Na zo’n ritje voel ik me letterlijk weer als nieuw. Natuurlijk ook wel moe, want opzadelen kost ook energie. Bijzonder is het wel om alles steeds weer overnieuw mee te maken na de chemo. Alles moet je weer opnieuw ‘leren’. Meagan is ook stuk voorzichtiger geworden de laatste weken. Bijzonder dat paarden zoiets aanvoelen. Zou ze ook al hebben aangevoeld dat ik ziek ben voordat ik het wist? Dat vraag ik me dan af. Ben eigenlijk overtuigd van wel. Ze voelen veel meer aan dat dan wij voelen. Vorige week heb ik zelfs weer gespeeld met Meagan in de bak. Zij is heel snel blij te krijgen. Zet een klein hindernisje in de rijbak en zij kan haar geluk niet op. Galopperend springt ze eroverheen alsof ze het gelukkigste paard in de wereld is. En daarna moet ik steeds zeggen hoe knap ze wel niet is, anders dan vind ze het toch een stuk minder leuk ineens. Hoe enthousiaster ik reageer, hoe enthousiaster zij weer opnieuw de hindernis neemt. Wij zijn dan erg op elkaar ingespeeld. Zodra ik op een bepaalde manier naar haar kijk dan stopt ze en komt ze naar me toe. Even uitblazen en even haar nogmaals vertellen hoe knap ze wel niet is. Want knap is ze absoluut. Vervolgens lopen we allebei voldaan de rijbak weer uit, de buitenwereld in.. genietend.

Vandaag voor het eerst weer zonder medicatie. Vond het erg spannend hoe mijn lijf het zou doen zonder de hulptroepen in de vorm van medicijnen. Vanochtend voorzichtig wakker geworden en met één oog open mezelf even geobserveerd. ‘Ging het oke?’ Op zich ging het best oke vanochtend. Al vroeg ontbeten en verder de hele dag door ieder uur iets gegeten. Dit ging gisteren een beetje fout toen ik me na 2 uur ineens erg belabberd (koortsig) voelde. Maag komt stil te liggen zodra ik zolang niet eet en dan duurt het weer even een tijdje voordat ‘ie ‘het weer doet’. Moet dan even weer opnieuw opstarten. Erg lastig. Vandaag dit dus even anders gedaan en dat ging erg goed. Tussendoor wel veel meer mijn rust gepakt, ook wanneer ik me niet moe voelde. Vrij veel in bed gelegen, maar niet heel erg lang per keer. Net 1,5 kom snert opgegeten. Geeft toch wel aan dat m’n maag veel weer aan kan. Nu even in alle rust op de bank zitten. Ben blij met hoe deze dagen tot nu toe zijn verlopen. Lijf is zwak, maar dat is logisch. Het is ook niet niks natuurlijk…

Morgen nog even rustig aan en dan hopelijk zondag weer zelfstandig naar mijn paard.. !

Ben net thuis van de chemo. Ik was nauwelijks zenuwachtig deze ochtend. Voelde me gedragen in de rust dat het goed zou komen. Heel erg fijn. Zat deze keer in een andere kamer dan de vorige keer. Nu stonden er 3 stoelen naast elkaar met uitzicht over een weiland met schaapjes. Er zat al een wat oudere meneer met wie ik even heb gekletst. Hij zat er al vanaf vanochtend heel vroeg. Hij zat daar inmiddels dus al 5 uur (!!!). Dan mag ik blij zijn met mijn drie kwartier. Het prikken ging deze keer niet zo heel simpel. In m’n linkerhand wilde het niet. Toen maar rechts geprobeerd. Dat ging beter en de zakjes konden aan worden gesloten. Al snel kwam er een derde persoon bij. Een vrouw op leeftijd met leukemie. Een persoon die volgens mij haar dochter was was met haar mee gekomen. Gezellige bedoening was het. Het is fijn om te kletsen en ervaringen uit te wisselen met mensen die door een soortgelijk iets als ik heen moeten. Het waren ook positief ingestelde mensen, wat het kletsen al makkelijker maakte.

De verpleegster had blijkbaar goed door gekregen van de oncologe gisteren dat ik nogal op zag tegen deze chemo en bleef een groot deel van de tijd bij mij op een stoel. Omdat praten mij afleid van die ellendige zakjes heb ik veel gepraat. Ook over de Coca Cola die mij zo helpt om mijn maag weer in beweging te krijgen. De oudere man hoorde dit met interesse aan en wou dat hij dit eerder had geweten. Ik heb deze tip gekregen van iemand op het paardenforum Bokt, waar ik heel actief ben. Coca Cola heeft mijn maag weer in werking gekregen. Er was zelfs een dag dat ik een hele fles in één dag leeg heb gekregen. Nou moet ik ook veel drinken, dus dan maar iets wat ook nog eens nuttig is. Toen ik bijna klaar was kwam er een mevrouw bij zitten, ook voor een kuur, die ik gisteren ook al had gespot bij het bloedprikken. Vond dat ze zo’n leuke pet op had. Nu vroeg ze mij waar ik mijn leuke muts vandaan had. Eigenlijk dacht ze dat het een opgerolde sjaal was, maar dat is dus niet zo.

Ik was al een aantal minuten afgesloten van het infuus toen ik nog aan het kletsen was met mijn buurvrouw met de pet. Had niet direct zin om van mijn fijne relaxstoel af te gaan. Het uitzicht beviel mij, het contact met andere patiënten ervoer ik vandaag als erg prettig en ik was moe. Dus al met al reden genoeg om lekker te blijven zitten. Maar goed, toch maar weer richting huis gegaan en mijn mede-strijder nog even sterkte gewenst. Waarschijnlijk kom ik haar op 31 december, de dag van mijn volgende kuur, weer tegen. Nu is het afwachten hoe deze kuur gaat vallen. Ik hoop dat de grote hoeveelheid aan sterke medicijnen er deze keer voor zal zorgen dat ik me hooguit brak zal voelen.