Had vanochtend echt even een dip-ochtend. Denk dat mede-patiënten dit wel herkennen. Even zo’n ochtend dat je het niet meer ziet zitten. Even ontladen en alles eruit gooien.. De spanning moet toch ergens heen. Die kan niet binnen blijven zitten. Ik geloof echt dat dat slecht is voor mijn genezingsproces. Het IS ook gewoon allemaal heel erg spannend. Weerstand te laag, nieuwe chemo die eraan komt, wat komt er uit de MRI.. Het is eigenlijk bijna niet menselijk om met zoveel spanning te moeten dealen. Toch gaat het het grootste deel van de tijd echt heel goed. Wat me o.a. helpt zijn de stortvloed aan kaartjes en lieve woorden. Toen ik gisteren weer op stal kwam, wachtte me weer een hele stapel kaartjes en een cadeautje. Voor het grootste deel weer van mensen van het paardenforum die ik niet ken. Heel erg lief. Dus, even beetje ontladen vanochtend.
Daarna ben ik met de honden het bos in geweest. Het is zulk heerlijk weer en het leek mij erg fijn om even lekker in beweging te zijn buiten. Het waaide niet in het bos. De zon spiekte af en toe even door de bomen heen en andere wandelaars waren er ook bijna niet te vinden. Meer dan de vorige keer hoorde ik nu vogels fluiten. Die zijn ook vast erg blij met dit droge weer. Vanmiddag krijg ik voor het eerst sinds lange tijd weer les met Meagan. Erg veel zin in. Helpt me ook om gedachten te verzetten. De zon schijnt nu in m’n kamer. Een lading pindanootjes ligt naast mij. Heb gelezen dat dit helpt om kankercellen te vernietigen, dus probeer me nog net niet klem te eten.