Spanning

Had vanochtend echt even een dip-ochtend. Denk dat mede-patiënten dit wel herkennen. Even zo’n ochtend dat je het niet meer ziet zitten. Even ontladen en alles eruit gooien.. De spanning moet toch ergens heen. Die kan niet binnen blijven zitten. Ik geloof echt dat dat slecht is voor mijn genezingsproces. Het IS ook gewoon allemaal heel erg spannend. Weerstand te laag, nieuwe chemo die eraan komt, wat komt er uit de MRI.. Het is eigenlijk bijna niet menselijk om met zoveel spanning te moeten dealen. Toch gaat het het grootste deel van de tijd echt heel goed. Wat me o.a. helpt zijn de stortvloed aan kaartjes en lieve woorden. Toen ik gisteren weer op stal kwam, wachtte me weer een hele stapel kaartjes en een cadeautje. Voor het grootste deel weer van mensen van het paardenforum die ik niet ken. Heel erg lief. Dus, even beetje ontladen vanochtend.

Daarna ben ik met de honden het bos in geweest. Het is zulk heerlijk weer en het leek mij erg fijn om even lekker in beweging te zijn buiten. Het waaide niet in het bos. De zon spiekte af en toe even door de bomen heen en andere wandelaars waren er ook bijna niet te vinden. Meer dan de vorige keer hoorde ik nu vogels fluiten. Die zijn ook vast erg blij met dit droge weer. Vanmiddag krijg ik voor het eerst sinds lange tijd weer les met Meagan. Erg veel zin in. Helpt me ook om gedachten te verzetten. De zon schijnt nu in m’n kamer. Een lading pindanootjes ligt naast mij. Heb gelezen dat dit helpt om kankercellen te vernietigen, dus probeer me nog net niet klem te eten.

Traanogen

Alweer enorm lang geslapen vandaag. Heb het blijkbaar nodig. Wel werd ik wakker alsof ik verkouden was. Erg traanogen, loopneus, hoesten.. Nu hoest ik me iedere ochtend al suf zodra ik eenmaal in beweging ben, vanwege de slijmophoping die even z’n weg naar buiten moet vinden. Traanogen heb ik vaker zodra ik erg verkouden dreig te worden. Maar een blik in de ‘bijsluiter’ van de chemo werd me duidelijk dat niet alleen droge ogen, maar ook traanogen een bijwerking zijn van de chemo. Stelt me dan toch wel weer een beetje gerust. Op dit moment is al het slijm weer vertrokken en zijn de traanogen ook weer de deur uit. De traanogen zijn nu verruild voor erg droge ogen. De oogdruppels dus maar weer tevoorschijn halen. En zo blijven we bezig. Misschien dat veel slapen helpt om me klaar te maken voor de komende chemo, om m’n weerstand te verhogen.

Wil iedereen mee duimen / bidden dat ik alsnog komende maandag de chemo mag krijgen?

Check voor chemo 3

Erg spannende dag weer vandaag. Vanmiddag om 14:30 uur moet ik in het ziekenhuis zijn voor bloedonderzoek en afspraak met oncologie arts. Uit het bloedonderzoek zal komen of  m’n witte bloedlichaampjes weer op peil zijn na de laatste chemo. Lijf voelt zich wel een stuk beter deze keer dan op hetzelfde moment na de vorige chemo. Er zal ook een afspraak worden gemaakt voor de MRI die moet uitwijzen of de tumor genoeg reageert op de chemo’s.

Later vandaag nieuwe update.

Inmiddels weer terug uit het ziekenhuis. M’n witte bloedlichaampjes zijn nog veel te laag om aan chemo 3 te kunnen beginnen op het moment. Waarde zit op 0,1 terwijl waarde 1 of hoger moet zijn om de chemo aan te kunnen. M’n weerstand staat er nog beroerd voor dus. Lichaam heeft nog 4 dagen de tijd om voldoende te herstellen. Op de dag dat de chemo staat gepland moet ik van te voren bloed prikken. Blijkt dan dat het alsnog te laag is dan wordt de chemo uitgesteld. Zijn de waardes dan oke, dan mag ik gelijk door naar de dagbehandeling waar de chemo plaats zal vinden. Spannende dag dus, oudjaarsdag.

Ik mis het les geven

Ik mis het les geven toch behoorlijk. Op het moment geef ik geen lessen meer vanwege m’n lage weerstand, gebrek aan energie en concentratie. Ben nóg meer afhankelijk geworden van het weer dan ik al was, aangezien vrijwel al mijn lessen buiten gegeven werden. Heb erg leuke lesklanten en interessante paarden. Variërend van rugproblemen tot gedragsproblemen. Ik hou van op het oog gecompliceerde problemen. Ik hou ervan om mijn ogen te trainen op het zien van belangrijke details. Heerlijk! Het is maar goed dat ik in ieder geval nog lekker met Meagan bezig kan en op deze manier nog iets op het gebied van paarden kan doen. Ik was ook pas net met het geven van clinics begonnen waar ik veel energie uit haalde. Een erg leuk nieuw iets wat ik aan mijn diensten toe had gevoegd, maar helaas nu ook even niks van terecht komt. Ik hou er enorm van om mensen te helpen met hun paard. Behalve zelf te rijden is er niks wat ik leuker vind. Ik hou van uitdagingen. Beter worden is nu de uitdaging. Of eigenlijk is de uitdaging eerder om moed te blijven houden door alle chemo’s heen. Ik hoop van harte mijn activiteiten weer op te kunnen pakken in de zomer. Gelukkig dat ik logeer op de stal waar Meagan ook staat, zodat ik hier de paardengeur op kan blijven snuiven en Meagan kan rijden wanneer ik wil. En ook fijn over paarden kan blijven kletsen. Als het aan mij ligt praat ik daar de hele dag mee vol.

Morgen mag ik weer naar het ziekenhuis. Bloedonderzoek en controle bij de arts of ik klaar ben voor chemo 3.

Kerst

Benen zijn fijn moe op het moment. Na een ietwat verlate lunch, ben ik net fijn met de honden het bos in geweest. Op een enkeling na was er niemand. Menigeen zal waarschijnlijk aan familie gekluisterd aan een kerstborrel hebben gezeten op dat moment.  Het bos was behoorlijk nat. Logisch na de plens regen die er is gevallen de afgelopen dagen. Even een wandeling gemaakt van een half uurtje, waarna ik de honden weer in heb geladen in de auto. Eigenlijk de moeite ook niet, want autorit duurt amper 3 minuten. Eenmaal weer terug besloten Corine en ik dat het wel lekker zou zijn om even met alle vier de paarden over de weg te wandelen. Twee aan twee zijn we een minuut of 20 of weg geweest. Ik met oa mijn monster aan de leadrope. We waren net op tijd weer terug voor het iets begon te regenen. Beweging heb ik wel weer genoeg gehad voor vandaag. Lig weer fijn gestrekt op bed in een warme kamer.

Ik wens iedereen hele fijne dagen!!

IMGP5972

Realistisch gezien

Ik voel me op het moment stuk fitter dan toen ik met de tweede chemo startte. Vanmiddag ook alweer Meagan gereden en dat ging erg fijn. Hoe positief ik ook over mag komen in deze blogs, het blijft wel een feit dat het hebben van kanker iets vreselijks is. Soms ben ik iets té positief, omdat ik graag wil vergeten hoe ellendig het is om niet te weten wat er nog gaat komen. Eigenlijk maar beter ook, maar natuurlijk zie ik er erg tegenop wat nog komen gaat. Iedere seconde van de dag speelt mijn ziekte door m’n hoofd. De keren dat ik er even niet aan denk zijn zeldzaam en zijn eigenlijk alleen op Meagan te tellen. Het is een eenzaam iets om deze ziekte te hebben, hoeveel mensen er dan ook om me heen mogen staan. Het is behoorlijk frustrerend om te luisteren waarover mensen zich al niet druk kunnen maken. Tot voor kort deed ik hier aan mee. Maar als je ineens de diagnose krijgt die ik heb gekregen dan doet niks er meer toe, behalve beter worden. Ik hoop dan ook dat ik, zodra ik weer beter ben, me niet meer druk ga maken om de meest kleine dingen die verwaarloosbaar zijn. Ik weet nu al dat ik dan nog steeds mens ben en daar natuurlijk ook weer in ga trappen, maar ik hoop dat ik me er minder snel in mee zal laten nemen.

Hoewel mijn blogs veel positiviteit uitstralen, is het niet realistisch om hieruit op te maken dat ik dús altijd positief ben. Ik besef me ieder moment van de dag dat ik ziek ben. En dat is eng. De afgelopen dagen voel ik weer spanning om de tumor heen. Op dit soort dagen maak ik me dan net even weer wat drukker dan normaal, omdat ook de MRI eraan zit te komen binnen niet al te lange tijd. Reageert m’n lichaam goed op de chemo? Wordt de tumor echt kleiner? Of blijft ie op z’n minst gelijk? Wie zal het zeggen.

Meagan weer gereden. Wauw!

Vanochtend eerst maar eens heerlijk lang in bed gelegen. Was een paar uur wakker geweest afgelopen nacht, dus even een paar uur langer in bed blijven liggen was ook niet zo heel verkeerd vandaag. En het regende ook dat het goot, dus echt een doel om op tijd uit bed te komen was er ook niet. Heerlijk begonnen met een fijn ontbijt en kop thee om zo langzaam de dag te vervolgen. Bedacht me afgelopen nacht hoe heerlijk het zou zijn om vandaag voor het eerst na chemo 2 weer te kunnen rijden. Dat heb ik dus ook gedaan vanmiddag. Wat zag ik daar enorm naar uit! Lekker met Krista Meagan gepakt en op naar de binnenbak. Dan is een binnenbak zo dichtbij wel heel erg ideaal. Fijn droog kunnen rijden in een droge bak. De bak is ook nog eens altijd vrij, dus kon van te voren ook nog even fijn dat monster van mij los laten lopen voordat ik erop zou klimmen. Was even een dingetje hoe ik mijn cap op zou krijgen, want zonder muts is het veel te koud. Maar mét muts onder de cap was het weer veel te strak. Dan maar heel fout zonder cap gereden. Ach, het dier is braaf genoeg en voor een keer kon het best. Krista heeft Meagan opgezadeld en daarna kon ik er als eerste even opstappen. Waande me echt op een wolk. Wát een heerlijkheid om je eigen dier te kunnen rijden zo tussen de chemo’s door! Voordeel nu is dat ik geen enkel doel heb wanneer ik erop stap, behalve te genieten. Gevolg is dat ik dan gelijk zit als een huis zonder enkele vorm van spanning, omdat mijn enige doel genieten is. Ik moet niks, wat veel druk er vanaf haalt. Brengt daardoor ook gelijk veel ontspanning terug bij Meagan. Toch nog even een travers gereden en ja dat ging fijn. Had ook al vanaf eind oktober niet meer kunnen draven op mijn dier. Eerst vanwege de pijn en daarna door energiegebrek. Nu leek me het vandaag een ideale dag om eens even een drafpoging te wagen. Heerlijk de teugels in één hand, Meagan met koppie fijn laag aan de grond en heerlijk ontspannen de bak rond gedraafd! Je zou toch echt spontaan gezond worden verklaard als je deze kans weer krijgt om net alsof gezond weer zó te kunnen genieten. Mijn punt was eigenlijk altijd in het rijden dat ik eerst een paar rondjes nodig had om even goed ontspannen te kunnen zitten. Nu ik ziek ben is alle prestatiedrang weg. Ik mag al blij zijn dat ik de energie heb om Meagan weer te kunnen rijden en überhaupt dat ik een paard héb. Ik zou echt niet weten wat ik zonder Meagan zou moeten. Ik geloof écht dat mijn genezingsproces vertraging op zou lopen zonder paarden in de buurt. Ik heb nog een volle week om Meagan te kunnen rijden voor chemo 3 begint. Chemo 3 valt op oudjaarsdag. Niet heel ideaal, maar oke. Ja ik voel me enorm gezegend met Meagan. Ze weet het zelf niet en misschien maar goed ook. Dan zou ze zich waarschijnlijk nog meer als een prinses gedragen.

Huis ontvlucht

Vanochtend erg fijn lang uitgeslapen op de koude zolder onder twee dekbedden, warme kruik en deken.  Had ik even nodig. Voelde het gisteravond zelfs waaien over m’n hoofd, hoewel ik een slaapmuts over m’n hoofd had getrokken. Twijfelde even of ik mijn wintermuts op zou doen. Besloot dat maar even te bewaren voor het geval ik écht niet zou kunnen slapen. Uiteindelijk vanochtend langzaam uit bed gekomen en rustig gaan ontbijten met een Donald Duck erbij als gezelschap. Tenminste, ik wilde graag rustig ontbijten, maar daar kwam weinig van terecht uiteindelijk. Zusje bleek ineens griep te hebben met vrij hoge koorts. Dat betekende voor mij dat ik halsoverkop het huis moest ontvluchten om niet ook ziek te worden. Bij mij zou koorts betekenen dat ik gelijk zou moeten worden opgenomen in het ziekenhuis. Dus als de bliksem tas ingepakt, omgekleed, snel nog even tanden gepoetst en thee achterover gewerkt. Alles in de auto geladen en ben vertrokken. Eerst maar eens even naar m’n eigen huisje, om nog even de was te doen die al in de wasmand lag bij ouders om gewassen te worden. Eenmaal in m’n eigen huis aangekomen ben ik ook maar vast op gaan schrijven wat er allemaal geregeld zou moeten worden bij opzeggen van de huur. Ja, gelukkig heb ik een huurhuis. Hierna ben ik maar doorgereden naar de volgende vluchtroute: de stal. Hier heb ik me inmiddels maar weer geïnstalleerd. Paard doet vandaag weer mee met therapeuten-cursus, dus die zie ik pas eind van de middag weer. Twijfel nog even wat ik de rest van de middag ga doen. Het is best een saaie dag qua weer. Koud is het zeker niet. Dat scheelt.