Vanochtend lang uitgeslapen. Werd rustig wakker en gelijk schoot door m’n hoofd dat ik de MRI zou hebben vandaag. Zo erg als ik er tegenop zag de afgelopen dagen, zo rustig was ik vanochtend. De MRI had ik pas om 14:45 uur, dus de uren ervoor waren vooral aftellen tot ik eindelijk naar het ziekenhuis kon gaan. Gelukkig voelde ik me vandaag ook fit genoeg om de MRI te ondergaan. Daar was ik erg blij mee! En nog steeds.
Het was goed vol op het parkeerdek van het ziekenhuis. In het ziekenhuis was van die drukte niet heel veel te merken. Zeker niet op de afdeling waar ik moest zijn. Was al buiten adem van alle trappen die we op en af moesten. Uiteindelijk waren al die trappen niet eens nodig geweest, omdat we een omleiding hadden gelopen. Slim. Had al zo’n vermoeden na het binnenlopen van de hoofdingang dat we niet de trap óp moesten, maar de trap voorbíj moesten lopen. Dan waren we er direct geweest. Er zat nog 1 wachtende in de wachtruimte. Een oudere man. In de wachtruimte werd ik toch wel erg zenuwachtig. Het duurde ook even voordat ik aan de beurt was. Had m’n muts en jas aan gehouden, omdat het vrij koud was in die ruimte. Gelukkig was het onder de MRI een stuk warmer. En werd ik fijn ingepakt in een warme deken voor ik vast werd gemaakt met klitteband aan de tafel die de tunnel in zou schuiven. Deze keer waren er 2 radiologen die de MRI afnamen. Hele aardige radiologen. De tunnel was deze keer lang zo eng niet als de vorige keer. Eigenlijk helemaal niet eng. Heb gewoon fijn gelegen op de tafel en omdat ik toch al moe was, besloot ik het er maar even van te nemen. Het was nog onrustig genoeg met al de herrie in de tunnel. Had wel een koptelefoon op waar 3FM op te luisteren was, alleen was dat nauwelijks te volgen natuurlijk.met die herrie. De tijd was voorbij voor ik er erg in had. M’n hoofd stond weer vol afdrukken van de hoofdsteun van de tafel, dus zag er weer heel elegant uit met strakke rode lijnen in m’n gezicht. De radiologe vertelde me dat de MRI goed was gelukt en vroeg me hoever ik al was met de chemo’s. Aardig dat ze er naar vroeg.
Nu is het 8 dagen wachten op de uitslag. Zal de tumor kleiner zijn geworden? Of op z’n minst gelijk zijn gebleven? Dat is de vraag. Ik kan er zelf niks over zeggen. Gewoon omdat ik geen idee heb. En vertrouwen in m’n lijf is er al niet meer om op basis daarvan zelf iets te kunnen zeggen. Hopelijk ben ik de komende dagen fit genoeg om fijn afleiding te kunnen zoeken.