In mijn vorige blog meldde ik dat ik zou stoppen met deze blog. Dat heb ik ook gedaan vanaf januari van dit jaar. Vandaag heb ik besloten deze blog daarmee ook weer nieuw leven in te roepen, omdat ik een boek aan het schrijven ben. Het onderwerp laat zich raden natuurlijk. De titel van het boek zal ‘Paardenkracht’ luiden, doelend op de oerkracht die nodig was om de borstkanker te overwinnen en de rol die mijn paard (en paarden in het algemeen) heeft / hebben gespeeld tijdens mijn ziekteperiode. Deze blog ga ik dus weer actief gebruiken.

Middels Instagram houd ik jullie op de hoogte van álle vorderingen en neem ik jullie mee in mijn leven van vandaag. Voor wie nog geen Instagram heeft, maak even een account aan. Da’s zo gepiept… en ook nog eens gezellig!

Het is al bijna weer het einde van 2014. Volgens mij herhaal ik dit ieder jaar: ‘Wat is het jaar toch snel gegaan!’ Vergeleken met vorig jaar was dit een relatief rustig jaar, die vooral in het teken stond van verwerking. Vallen en opstaan. Hele positieve dagen beleven en grote offdays beleven. Maar dit jaar stond ook in het teken van dankbaar zijn en het leven bij de dag. Niet te ver vooruit kijken en blij zijn met de zon die schijnt en zelfs met de regen, blij zijn met de harde wind…. Allemaal dingen waar wij Nederlanders de neiging bij hebben om eindeloos over te miepen. Ik ben dankbaar dat ik mag leren om te genieten van de kleine dingen en geen grote avonturen of grote bijzondere gebeurtenissen nodig heb. Ik heb ook echt wel genoeg avontuur mee gemaakt voor een heel mensenleven.

Leuk om te melden is dat ik sinds een paar dagen kippen heb. Ik heb een groot kippenhok, waaronder een groot buitenverblijf en een fijn nachthok. Inmiddels lopen er 4 kippen in rond en ben ik als een kind zo blij met ze. ‘s Ochtends voordat ik ontbijt, ga ik ze eerst voeren en kijk ik in het nachthok of er een eitje is gelegd. Vanochtend vond ik het eerste ei! Verspreid over de dag loop ik vaak even het kippenhok in en ga ik er even zitten. Vind het leuk om de kipjes te observeren en hun karakters te bestuderen. Maar ik klets ook gewoon tegen ze aan… Soms lijkt het alsof ze me begrijpen. Dan hoor ik ‘póóóókk!’ en word ik met een schuin koppie aan gekeken. Ik heb altijd al iets met kippen gehad. Kan het niet uitleggen. Ze zijn gewoon erg leuk.

Volgend jaar februari heb ik mijn eerstvolgende onderzoek weer; een mammografie en evt een MRI. Dat wordt het eerstvolgende spannende onderzoek. Aan goede voornemens doe ik niet. Ik vind dit zo’n grote onzin. Wat ik heel fijn zou vinden is om weer aan het werk te kunnen gaan. Een baan te krijgen waar ik plezier in heb en die ik aan kan. Ik slaap nog steeds slecht, en bij de minste druk slaap ik zelfs helemaal níet. Bij de minste stress liggen m’n darmen overhoop. Ik verwacht niet dat dit erg op gaat knappen, maar het zou fijn zijn als ik er een weg in kan vinden.

Bedankt iedereen die er in dit jaar voor mij is geweest!! Ik wens iedereen een gezond en gelukkig 2015 toe!!

Soms voel ik me best een klagerd. Ik kan erg slecht meer tegen warmte, maar ook kan ik erg slecht tegen kou. Op zich kun je je kleden op kou, maar ik heb meer moeite met de oostenwind. Met twee sjaals om, een dikke winddichte winterjas, een muts op en handschoenen aan ben ik iedere dag wel even buiten te vinden. De kou vreet alleen energie, de ijskoude wind maakt dat ik een reumatische pijn ervaar in m’n slechte arm en de oostenwind zorgt ervoor dat m’n longen pijn doen. Veel sneller dan normaal ben ik erg moe. Mijn eigen centrale verwarming (in mijn lijf) werkt nog lang niet zoals het hoort, merk ik. Het voordeel van dit weer is dat ik veel meer binnen zit. En binnen zitten is op zich niet verkeerd. Ik heb me gestort op een paar projectjes om binnen wel lekker wat te doen te hebben. Zodra ik van buitenaf binnen kom dan moet ik eerst even een aantal fikse opvliegers verwerken. Vaak gooi ik dan even een raam open, want die opvliegers zijn zo pittig dat het binnen ineens aanvoelt als een enorme sauna waarin geen zuurstof meer aanwezig is. Eigenlijk zou ik vandaag aan een plaatselijk wandel evenement meedoen, maar dat leek me niet verstandig. De staleigenaresse en een vriendin die gingen samen een buitenrit maken te paard. Ze vroegen of ik ook mee wilde. Ik moest dit helaas aan me voorbij laten gaan, omdat ik zeker wist dat ik het niet vol zou gaan houden. De laatste keer dat ik met hen diezelfde buitenrit maakte was het behoorlijk goed weer en was ik alsnog de dag erna helemaal total loss. Ook omdat ik eigenlijk nog de energie er niet voor heb om zo’n buitenrit aan te kunnen. Het is behoorlijk frustrerend om te ervaren dat ik nog tot veel dingen niet in staat ben. Om aan de buitenwereld uit te leggen hoe dit precies zit is heel moeilijk. Mensen begrijpen het vaak niet, ook al doen ze er hun best voor.

Tegelijkertijd kan ik ook heel veel dingen wél. Ik kan ook niet anders dan me erbij neer te leggen en proberen te genieten van alles dat wél lukt. Ik ben in de luxe positie dat ik nog niet hoef te werken en mijn tijd volledig kan besteden aan mijn herstel. Ik heb goede begeleiding en ik woon in een heel fijn huisje op een hele mooie locatie. Binnenkort ga ik kipjes houden. Wat lijkt me dat leuk! Ook geniet ik erg van mijn paard en ga ik regelmatig lekker wandelen in het bos. Kijk, er zijn best wel veel dingen waar ik dankbaar voor ben. Maar soms (of vaak) hebben de dingen die ik nog niet kan de overhand in m’n gedachten. Dan vraag ik me af of ik ooit wel weer de oude word en waar ik over een half jaar ben. Ben ik dan al heel veel meer opgeknapt, of gaat het herstel steeds langzamer vooruit? Wat kan ik uiteindelijk weer? Niemand die het me kan vertellen. Het is het beste om te leven bij de dag…. zegt ze wijs.

Tijdens mijn bestralingsperiode ben ik iedere dag op en neer gereden door taxichauffeurs. Was comfortabel en een stuk minder vermoeiend dan zelf te moeten rijden. Tijdens de meeste ritjes had ik leuke gesprekken met de chauffeurs. Sommige daarvan waren serieus en ernstig, terwijl andere juist weer heel luchtig waren. Met één van hen, een wat oudere man, had ik tijdens één van mijn laatste ritjes een gesprek over vis. De man had kleinkinderen en had in zijn leven al veel van de wereld gezien. Het was zo’n man waar je direct respect voor kreeg als je met hem aan het praten was. Hij zei niet meer dan nodig was. Daar hou ik persoonlijk wel van. Hij had kleinkinderen waar hij trots over kon vertellen. Op een gegeven moment kregen we het over vis. Het zal best eens zo geweest kunnen zijn dat ik zei dat ik me had voorgenomen om eens per week een visje te halen bij de plaatselijke viskraam, in het kader van het verbeteren van mijn gezondheid, en hem dit vertelde. Hoe dan ook, hij vertelde me dat hij iedere week een haring haalde bij de viskraam. Toen ik ‘m zei dat ik nog nooit in m’n leven een haring had gehad, kon hij dit amper geloven. Hij zei dat ik geen echte Hollander was als ik dit nog nooit had gedaan. Het leek me onsmakelijk om een haring te eten en kon me niet voorstellen dat ik ooit zo’n vis naar binnen zou kunnen werken. Toch drong deze beste man erop aan toch écht eens een haring te moeten eten. Ik beloofde het hem en zei dat ik ‘m tijdens de volgende rit zou vertellen hoe ik het had gevonden.

De belofte die ik hem deed is meer dan een jaar geleden gemaakt. Ik heb de taxichauffeur na die ene rit niet meer gezien.

Een haring heeft me nooit echt aangesproken om te eten. Ze hakken de kop eraf van de vis, halen de organen eruit en laten de staart zitten. Koud en glibberig moet je dit ding dan naar binnen werken op de oer-Hollandse manier. Maar zojuist heb ik het gedaan. Ik ben naar de viskraam geweest en heb hier een haring en een broodje makreel gehaald. Eenmaal thuis durfde ik het pakketje waar de haring in zat nauwelijks open te maken. Had het gevoel een vermoorde vis te hebben gekocht ipv een gezond iets om te eten. Als de staart eraf was geweest dan had ik het een minder groot probleem gevonden. Toen ik me bedacht dat dit alleen puur een psychisch iets was, heb ik de staart maar laten zitten en probeerde ik te vergeten dat deze vis gisteren waarschijnlijk nog in de zee zwom en een fijn leventje leidde.. Wat natuurlijk niet lukte. Dat lijkt me logisch. Denk eens niet aan een banaan, en waar denk je aan? Juist.

Ik kan de taxichauffeur nu trots vertellen dat ik het heb gedaan: Ik heb een haring gegeten, met uitjes, op de traditionele manier! Ik weet niet of ik het zo snel nog eens zou doen. Vond het niet vies, maar ook niet heel lekker. Toch zal de taxichauffeur tevreden zijn. Hij moest ‘s weten dat ik een dik jaar later nog wel eens aan hem denk.

De herfst heeft sinds 2 jaar iets magisch gekregen… Nooit eerder hield ik zoveel van de herfst als de afgelopen paar jaar. Gek eigenlijk, want heb alle reden om een hekel te hebben aan de herfst. Het was de tijd dat ik ziek werd, maar ook de tijd dat ik de mooiste tijd uit m’n leven meemaakte. Het is niet te beschrijven hoe het is als je, voor je gevoel, voor de allerlaatste keer in je leven in het bos een boswandeling maakt met je paard. Ik hoor nog steeds het knisperen van de bladeren onder m’n voeten. Het is ook niet te beschrijven hoe het is om te bedenken dat je toekomst nog maar een paar dagen of misschien hooguit een paar maanden duurt. Alles gebeurd in het hier en nu. De grond voelde onder m’n voeten weggeslagen. Ik zou eigenlijk met de staleigenaresse, Corine, een buitenrit maken. Maar omdat ik al zo vreselijk moe was van alle onzekerheid, besloten we het bij een wandeling te houden. Het was de allermooiste wandeling die ik ooit heb gemaakt en ooit zal gaan maken. Ik kan me de route die we hebben gelopen helemaal niet meer herinneren. Ik weet zelfs het beginpunt niet meer en geen flauw idee wat ik na de tijd heb gedaan. Het enige wat ik nog weet was dat ik met Corine in het bos was, met onze paarden, en dat we een wandeling hebben gemaakt.

En dan zijn we ineens zomaar weer 2 jaar verder. Opnieuw is het herfst. Mensen om me heen zeuren over kou, harde wind, regen… De mogelijkheid om over zoiets te kunnen zeuren is al een zegen op zich. Ik heb vandaag een bezoekje gebracht aan mijn paard, tussen de buien door. En na de tijd heb ik zelfs nog even hardgelopen in het bos. Eenmaal thuis heb ik me lekker warm in een stoel genesteld. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn vorige huis de tijd heb genomen om lekker opgekruld op de bank te zitten. Ik vind de herfst heerlijk.

Vanochtend was ik weer eens bij de huisarts op bezoek. Deze heeft mij melatonine voorgeschreven, omdat het slapen een ramp is de laatste weken. Twee tot 3 uur wakker liggen was aardig de standaard aan het worden. ‘s Nachts een aantal keren wakker worden ook en tussendoor erg licht slapen en vreemd dromen. Merk dat de melatonine z’n werk begint te doen. Voel me nu moe genoeg om naar bed te willen. Dat is al een hoera waard.